Wiersz do Mikołaja Wolskiego

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Szymon Szymonowic
Tytuł	Wiersz do Mikołaja Wolskiego
Pochodzenie	Sielanki (1614) i inne wiersze polskie
Redaktor	Jan Łoś
Wydawca	Polska Akademia Umiejętności
Data wyd.	1921
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[13]

JAŚNIE WIELMOŻNEMU PANU

JEGO MIŁOŚCI PANU

MIKOŁAJOWI WOLSKIEMU

MARSZAŁKOWI NADWORNEMU KORONNEMU

KRZEPICKIEMU STAROŚCIE, PANU SWEMU MIŁOŚCIWEMU

SIMON SIMONIDES

NAJNIŻSZE SŁUŻBY ZALECIWSZY ETC.

Cny Marszałku, luboś jest nie w lesiech schowany^[1],
Ani wiek twoj na podłe zabawy oddany,
Aleś w pańskich pałacach lata świetne trawił,
I dzielność swą na miejscach okazałych stawił;

Te wszakże sielskie mowy i proste rozprawy

5

Przynoszę przed cię: czasem podlejsze potrawy
Lepiej smakują, niźli pułmiski kosztowne.
A mnie nie tak do ciebie wiążą twoje głowne
I wielgomyślne sprawy, jako przyrodzona

Ludzkość^[2], ode mnie zawsze cale doświadczona;

10

Więc i to, żeś ty prawie sam z grona onego
Ludzi chędogich został, ktorzy ozdobnego
Wieku kwitnęli, Muzom uczonym przyjemni,
Za co i po dziś dzień nie są światu tajemni.

Acz się obawam, żebym wstydu stąd nie zażył,

15

Żem się otrzeć o przednie rymopisy ważył,
Ktorzy z tej^[3] cienkiej^[4] prace znacznej dostawali
Pochwały, i sławnemi na wieki zostali;

[14]

Skąd i Maro, co męże, co wojny, co zbroje

Śpiewał, naprzod rozgłosił wielkie imię swoje.

20

Cienką^[4] tę pracą zowę; ale Maronowy
Wysoki duch nie zniży się mojemi słowy.
Lubo Homera rymem głośnym wyrownywa,
Lubo przed Askrejczykiem górę wylatywa,

Gdy mu przyszło (mym zdanim) na Sykulskie Muzy,

25

Nie dogania pasterza pięknej Syrakuzy.
A mnie co za rozsądek^[5] czeka, żem się pióry
Małemi kusił o wierzch niedostępnej góry?
Ten, co Ikara. Wszakże przewaga^[6] niech będzie

Wiadoma: kto nie waży, wysoko nie siędzie.

30

Śmiałego szczęście dźwiga, szczęściu okręt daje
Żagle, i rym za szczęściem przyjemnym się staje,
Owa i mnie skrzydłem swym wzniesie piękna sława,
Ktora i tobie niechaj wdzięczność swą oddawa

Za twe ozdobne cnoty. Ja będę w pamięci,

35

Pokim żyw, chował twoje nieodmienne chęci.

---

1. schowany — wychowany
2. ludzkość — uprzejmość
3. tęy.
4. cienka (praca) — błaha
5. rozsądek — sąd
6. przewaga — odwaga

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Szymon Szymonowic, Jan Łoś.