Wschód i północ (Mickiewicz, 1899)

(W imionniku A. Sękowskiej).




Porzuceni na świata lodowatym końcu,
Nie zazdrośćmy krainom sąsiedniejszym słońcu:
Ich ląd kaszemirskiego ma barwę kobierca:
Kwiat z jedwabiu jutrzenki, z płomienia ich serca:
Lecz ich bulbul zabłyśnie i wnet oko zmruży,
Wnet znikną z ziemi liście, w sercach pamięć róży.
A nasze lądy zimnem dochowują łonem
Pamięć istot straconych przed lat milijonem.
Jeśli ziemia tak długo chowa martwy szczątek,
Jakież są nasze serca dla żywych pamiątek!

Petersburg, 24 stycznia, 1825 r.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Adam Mickiewicz.