Zaduma (Tuwim, 1923)

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Julian Tuwim
Tytuł	Zaduma
Pochodzenie	Wierszy tom 4
Wydawca	Towarzystwo Wydawnicze „Ignis“ Sp. Akc.
Data wyd.	1923
Druk	Drukarnia „Rola“ Jana Buriana
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tomik; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

ZADUMA

Zamyślenie nad śniegiem dłuży się i dłuży,
Białość jarzy się tępo od zimnego słońca.
Biała żałoba, jak długa choroba, nuży, nuży...
Mojej zadumie niema końca.

Ból oczu, twarde zimno na czole,
We mnie jest wiecznie i daleko,
Znów umieram w dzwoniącym szumie.
Patrzę, patrzę w śnieżną, zimną niewolę.
Niema końca mojej zadumie.

Wrócę. Położę się, szczęśliwy i smutny,
Białe plamy migreny ześnieżą się w biały tuman.
I owinie mnie śmiertelnem płótnem
Nieskończona moja zaduma.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Julian Tuwim.