[17]ZARYS POEMATU
Sosny szemrzą z oddali: wzmaga się szum; już się brzozy kołyszą,
jak jasne Muzy, co zstępują z brzegu stromego — i próbujące
stopą nieśmiałą, w dreszczu zalotnym, koniuszczkiem stóp
wodę; ptaki przekrzykują się zrzadka.
W cieniach, kładących się pochyło na krzewy, jaśniejące nagle powiewem,
w smudze much rozzłoconej i już zagasłej!
(gdzie siwy motyl, zapowiadający zmierzch, jak pasmo, jak szara lilja, wplącze się i tak pozostanie: ruchoma kokarda przez podłużną sekundę, jak w strunach rozbrzęczanej triumfalną błahością liry);
malowniczości wzgardzona! przez którą kroczę, spokojny,
przez te kulisy zawsze powtarzającej się zieleni,
wszędzie jednakiej, małomówny z samym sobą,
jak przez płótna, powleczone farbą, pachnące ostrą żywicą,
[18]
lepkie od leśnych balsamów;
zapominając chętnie o nieprzekraczalnej linji, o minionej samotności,
wieczny młodzieniaszek, sfuszerowany romantyk w pasiastych portkach,
spragniony wypoczynku,
raz jeszcze oszukujący siebie (ach, gdybym mógł się oszukać!),
gorzką iskierką tytoniu podpalający las!
Niechby: serce buchnęło płomieniem,
liściem zwiniętym sycząc, w dymiącej aureoli,
jak bór trzeszczący, rozbuchany żarem,
strzelający czarnemi smolnemi racami
— o, czuby drzew, o pnie,
płonące, jak ruda harfa!
O lesie, którybyś wspłonął od rozdmuchanego wiatrem niepostrzegalnym
niebacznie porzuconego, światoburczego papierosa!
(Polano! o, polano,
gdzie spocznę, nawznak rozrzuciwszy ramiona, tak ukojony i zapatrzony w obłoki, zlekka wiatrem strzępione,
jakby sunęły nad Polską).
Gdyby uderzył kto teraz zza drzewa
skrytobójczo w pierś, uśmiechnąłbym się, nareszcie
pojednany ze szczęściem.
[19]
Lesie zwyczajny! przesycony ciepłą żywicą, trochę piasczysty, nakrapiany igliwiem, daremny lesie,
nie wskrzeszaj mej młodości, gorzkiej i palącej, jak piołun,
dławiącej w gardle ołowianą kulą miłosnego wyczerpania,
przed którą zacinam wargi, by słowa, rozwalające gwiazdy,
móc wyrzucić, jak ramiona,
ku ledwo wschodzącym gwiazdom.
