[20]SIELANKA
Pasikoniki w winnicach grają zielonym dyszkantem,
aż tutaj słychać z karczmy pohukiwania niedzielne
i bas przeciągle-zachrypły pijackiej harmonji,
a przepiórki we wczesnem zbożu krzyczą: tit-pi-lit, jak w powieściach Weyssenhoffa.
Przy szklanicach zgromadziła się młodzież, kolorowemi chustami ocierając pot z lśniących policzków,
a honoracje, gwarząc, poklepują się po brzuszkach wydatnych,
na których łańcuszek z tombaku zwisa lub srebrna podkowa.
Jegomość z szkarłatnym nosem kroczy powoli i godnie,
resztkę włosów siwawych oraz poważną łysinę chroniąc od pyłu szarym parasolem.
Za nim spokojnym truchcikiem biegnie brunatny stróż domu,
niczemu się nie dziwiący, nawet z blachy polerowanej wagonom,
[21]
żwawo biegnącym na horyzoncie z trzaskiem wesołym po szynach.
Pykaj z fajki, mój chłopcze! nim do złotej sięgniesz dewizki,
którą — spadkiem po ojcach — wkrótce pysznić się będziesz;
przyszły winnic dziedzicu, a dzisiaj koźlarku kosmaty,
z dzikiej wierzbiny o zmierzchu tony wydmuchujący,
tak ciemne, jak moszcz pęczniejący w nagrzanych winogronach,
tak cierpko-upajające, jak te samotne me słowa.
