Zielnik lekarski/44
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z44.png)
J. — Łodyga czterokątna, gładka, lekko osuszona, dorastająca do 60 cm wysokości. Liście jajowato-podłużne lub lancetowate, grubo ząbkowane, z obu stron owłosione. Kwiat o kielichu dzwonkowatym, osuszonym, lepkim. Korona znacznie dłuższa, biała lub bladożółta. Smak zrazu słonawo-gorzki, a następnie kleisty i mdławy, zapach świeżego ziela lekko aromatyczny, po wysuszeniu znika; bydło zjada tylko młode listki.
ROŚNIE w całej środkowej Europie na piaszczystych polach, między zbożem, na miedzach i odłogach.
KWITNIE i ZBIERA SIĘ w lipcu i sierpniu.
SKŁADNIKI: Gorzka żywica, guma, sole wapienne, tłuszcz (w nasieniu), sód, fosforan potasu, kwas krzemowy, niedokwas żelaza, siarka, śluz.
UPRAWA. Poziewnik rozmnaża się przez siew wprost w grunt. Lubi glebę lekką, wilgotną, wapienną, dość żyzną. Po zasianiu przegrabia się ziemię i ugniata. Gleba nie powinna być zanadto nawieziona, a mierzwę lepiej położyć przegniłą. Od lipca do sierpnia pojawiają się kwiaty; jest to pora zbioru. Wtedy plantację trzeba skosić a ziele przewiędnięte na słońcu, przenieść w cieniste miejsce i dosuszyć. Dobrze zasuszone ziele, posiada piękną zieloność liści i czystą, biało-żółtą barwę kwiatów.
DZIAŁANIE cokolwiek podniecające.
UŻYWA SIĘ jako środek wewnętrzny przy chorobach dróg oddechowych (kaszlu, chrypce) i przewodu pokarmowego oraz obrzmieniach śledziony. Jako lek w chorobach dróg oddechowych ziele to jest wprawdzie znane od dawna, lecz często zbyt reklamowane i wychwalane jako niezawodny środek przeciw każdej chorobie piersiowej (?), zwłaszcza zaś gruźlicy (!?).
CENA: 100 kg ziela (Herba Galeopsis) 80—110 zł.
