Zielnik lekarski/45
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z45.png)
B. — Roślina o cienkich, słabych łodygach, czworokątnych, dorastających do 70 cm wysokości i czepiających się podpór. Liście wydłużone, okółkowe, o przylistkach podobnych do liści. Kwiaty żółte, drobne, bardzo liczne, o niewyraźnym kielichu, zebrane w wiechy. Owoc — rozłupka, pękająca na dwie części, każda z jednym nasieniem. Smak gorzki, ściągający; zapach mocny, miodowy.
ROŚNIE na suchych łąkach, miedzach, wygonach, pastwiskach, przy drogach.
KWITNIE od lipca do początków września. Galium verum różni się od innych przytulii, kwitnących biało-żółtymi kwiatami.
ZBIERA SIĘ całe ziele podczas kwitnienia i suszy w cieniu, w przewiewnym miejscu, cienko rozpościerając.
SKŁADNIKI: Żółty barwnik, kwas garbnikowy, sól kuchenna, kwas krzemowy, sole: sodowe, potasowe, wapienne.
DZIAŁANIE moczopędne; pobudza przemianę materii.
UŻYWA się herbatę z przytulii przy padaczce i wodnej puchlinie. Sok rośliny z gorącą wodą stosuje się jako środek moczopędny przy wodnej puchlinie, chorobach nerek, wyrzutach skórnych i zewnętrznie do przemywania ran. Przy krwawieniu z nosa zaleca się wciągać odwar nosem lub zażywać proszek z suszonej przytulii.
Sok przytulii ścina mleko; stanowi składnik angielskiego sera chester.
