Zielnik lekarski/51
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Zielnik lekarski |
| Podtytuł | Zastosowanie, opis botaniczny i uprawa najważniejszych polskich roślin lekarskich |
| Wydawca | Księgarnia J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1938 |
| Druk | Zakł. Druk. F. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
 Galeria grafik w Wikimedia Commons
| |
_z51.png)
B. — Roślina o łopatkowych, wystrzępionych liściach. Kwiatogłówki cytrynowo-żółte, z czerwonawą smużką u nasady, języczkowe; otwarte z rana, zamykają się pod wieczór. Niejednokrotnie bywa mieszany z nawłocią (nr 107). Smak gorzki, ściągający.
ROŚNIE na suchych, piaszczystych, nieurodzajnych polach, trawnikach, po miedzach, wzgórkach, przy drogach, lasach i zaroślach.
KWITNIE od czerwca do sierpnia.
ZAWIERA dużo kwasu garbnikowego.
DZIAŁA lekko ściągająco, chłodząco; wzmacnia mięśnie.
UŻYTEK z naparu ziela wewnętrznie w cierpieniach gardła, krwotokach płucnych, krwawieniach macicznych, cierpieniach wątroby, biegunce, nieżytach kiszek; zewnętrznie do płukania przy obolałych dziąsłach, owrzodzeniach zębów i bólu gardła oraz do okładów na rany.
Na korzeniach gnieżdżą się samiczki owada zwanego czerwcem polskim, który używany jest w przemyśle do wyrobu szkarłatnego barwnika, znacznie tańszego od koszenili.
