Wikiźródła

Śmierci kożdy sie boi (Biernat z Lublina, 1910)

<<< Dane tekstu >>>
Autor Ezop
Tytuł Śmierci kożdy sie boi
Pochodzenie Biernata z Lublina Ezop
Redaktor Ignacy Chrzanowski
Wydawca Akademia Umiejętności
Data wyd. 1910
Druk Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd. Kraków
Tłumacz Biernat z Lublina
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 

Cały zbiór

Indeks stron
›››

28. Śmierci kożdy sie boi.

 Człowiek stary w jednej dobie
Niósł drew brzemię z lasu na sobie;
Umęczywszy sie, z siebie złożył,
Śmierci, aby przyszła, prosił.
 Owaciem Śmierć przybieżała,        5
O przyczynę sie pytała,
Czemu jej tak pilnie wzywał,
„Alboby rychlej umrzeć chciał“?
 Starzec, widząc, Śmierci sie bał,
Pokornie jej odpowiedział:        10
„Ta mi cię potrzeba była,
„By na mię ty drwa włożyła“...
 Wszyscy ludzie śmierci nie radzi,
Tak starzy, jako i młodzi;
Zwłaszcza, którzy ten świat umiłują,        15
By nie umrzeć, a to pracują.









 Rimicius: D (184) De sene, Mortem vocante. [H 90 Γέρων ϰαὶ Θάνατος]. C (167) Cžlowĕk starẏ a smrt. — FE (69) O starem, Śmierci wzywającym. — Błażewski 37 Ptaszkiem słówko wyszedszy, wołem się nie wraca, O Starym a o śmierci. — Niemirycz (37) Starzec (L l, 16 La mort et le bucheron). — EW 53 Starzec, wzywający Śmierci na swój ratunek. — Jakubowski 16 Śmierć i łupacz drew (L j. w.). — Górecki (I, 198) Smierć i staruszek.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Śmierci_kożdy_sie_boi_(Biernat_z_Lublina,_1910)&oldid=3418548”