Cześć przyrodzenia nie mieni

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ezop
Tytuł	Cześć przyrodzenia nie mieni
Pochodzenie	Biernata z Lublina Ezop
Redaktor	Ignacy Chrzanowski
Wydawca	Akademia Umiejętności
Data wyd.	1910
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Biernat z Lublina
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór
Indeks stron

›››

[212]

27. Cześć przyrodzenia nie mieni.

 Kotka, u którego się chowała,
Młodzieńca się rozmiełowała
A tak Wenery prosiła,
Iżby jej twarz przemieniła.
 Wenus, mając nad nią litość.        5
A chcąc złączyć taką miłość,
Kotczą jej twarz przemieniła,
Śliczną panną uczyniła.
 Więc, kiedy w łożnicy siedziała,
Miłemu się podobała;        10
Tam jej Wenus pokusiła,
Jeśli wrodzenie zmieniła,
 Przed nią często mysz puszczała
Kotka to rada widziała,
Cudności swej jest zabyła,        15
Za myszą się pochwyciła.
 Widząc Wenus jej niestatki,
Iż nie chce być człowiek z kotki,
Zasię jej twarz przemieniła,
W której myszy wprzód goniła.        20
 Człowiekci zły, chocia cześć ma,
Wżdyć on swój obyczaj trzyma;
A chocia w drogim odzieniu,
Dosyć czyni przyrodzeniu.

[213] Rimicius: D (163) De cata, in feminam mutata. [H Γαλῆ ϰαὶ Ἀφροδίτη]. — FE (23) O młodzieńcu z kotką. Minasowicz (109) Człek i z żoną kotką. — por. BWF (165) Liszka, w niewiastę zamieniona. — EW 77 O Wenerze i o kotce. — Niemirycz (41) Kotka, przemieniona w białogłowę (L II, 18 La chate metamorphosée en femme). — por. Jabłonowski 58 Wilk i lis. Difficile est mutare naturam. — por. tenże 59 Dwuch filozofów i koty. Naturam fovea expellas, tamen usque recurrit. — Jakubowski 40 Kotka, w białogłowę przemieniona (L j. w.). — por. Kniaźnin III, 8 Jowisz i liszka (H 149 Ζεὺς ϰαὶ ἀλώπηξ).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.