[496]
9. Żaby, o króla proszące.
Po wolnych bagnach bujające żaby
Z wrzaskiem Jowisza jęły prosić, aby
Dał też i dla nich króla. Pan nieba
Rozśmiał się; ale, gdy tego im trzeba,
Upuścił belkę. Ta, spadłszy na wodę,
Strasznym łoskotem tak lękliwą trzodę
Spłoszyła, że się pokryją bez duszy,
Ni się odezwie śadna, ni ruszy.
Gdy grzęzło w błocie mocarstwo lepowe,
Chcąc się tak złemu przypatrzyć lichu,
Jedna z nich jakoś po cichu
Wymknęła głowę:
A nic strasznego tak zgoła
Nie widząc, siostry przywoła.
Złożywszy one strach niesłychany,
[497]
Przypływają na przemiany;
Aż tu i na wierzch miłościwej belki
Wskoczą zuchwałe obywatelki.
Gdy ją tak zelży pływaczek swywola:
„Jowiszu! — wrzasną — inszego daj króla,
„Coby swą mocą nas lepiej ukrócił
„Gdyż ten nic nic wart, któregoś zrzucił“.
Wtedy im ześle wodnego węża.
Ten począł chwytać na ząb je srogi,
Jedną po drugiej: darmo niebogi,
Bez siły i bez oręża,
Od swojej zguby zmykały:
I trunąd nawet nie śmiały.
Tu się z Merkurym pokryjomu znoszą
I w poselstwie go do Jowisza proszą,
Żeby pan niebios i ziemi
Raczył mieć litość nad niemi.
Ale bóg na to: „Nie chciały dobrego,
„Niech znoszą złego!“
F. D. Kniaźnin
• PDF 
• MOBI 
