<<< Dane tekstu >>>
Autor Szymon Szymonowic
Tytuł Baby
Pochodzenie Sielanki (1614) i inne wiersze polskie
Redaktor Jan Łoś
Wydawca Polska Akademia Umiejętności
Data wyd. 1921
Druk Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Inne Całe Sielanki
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
Sielanka piąta.
Baby.
Alkon, Perot.

ALKON.

I takli nasza Nice na swe stare lata
Za mąż idzie! i myśli jeszcze zażyć świata?


PEROT.

Aby za mąż szła, może podobno się ważyć;
W tym wątpię, aby z mężem świata miała zażyć.


ALKON.
Azaż nie pani? czego pieniądze nie sprawią?
5

PEROT.

Pieniądze lat dziesiątkow sześci nie pozbawią,

Ani uczynią młodej panny z starej baby;
A małżeństwo nie barzo smaczne, gdy wiek słaby.


ALKON.

Co mowisz? musiałeś jej nie widzieć w tym czasie,

Gdy suknią z aksamitem, gdy podwijkę na się
10

Cienką, gdy pas szeroki weźmie z zanklem[1] złotym.


PEROT.

Gdy ona sześć dziesiątkow lat ma, a coż po tym?
Widziałem, gdy i zmarski[2] z lica wymuskała,
I z siwych włosow czarną głowę udziałała:

A przedsię baba babą. Aż mi jej żal bywa:
15

Naśmieszniejsza, gdy owo sobą pochutnywa[3].
Gdy się otrząsa, właśnie by mucha z ukropu.
Acz się ja niemniej muszę dziwować i chłopu:
Czym się to pęta[4]? co w tym za smak upatruje?

Kto tak czyni, świat sobie (mowią) zawięzuje.
20

Jabym wolał na szyję powroz sobie włożyć,
I wisieć, niżli się raz przy trupie położyć.


ALKON.

Nie jednejesmy matki i nie jednej żądze:
Ty wolisz przyjaciela, a drugi pieniądze.

Co on dba? byle jeno swych bytow[5] zażywał.
25

Babkę głaskał, a od niej pieniążki obrywał.
Więc o młodsze nie trudno otrzeć oskominę[6].
A małoć też nie lepiej co raz drzeć nowinę[7].


PEROT.

To nie chybi: trefnie z niej Aegle żartowała.

Radząc jej, żeby krasną[8] czeladkę chowała;
30

Aby się miał czym w domu zabawiać pan młody,
A nie biegał rwać ziela na cudze ogrody.


ALKON.

Coż ona? albo tego na rozum nie wzięła?


PEROT.

By namniej: i owszem jej rozprawiać poczęła,

Jako w tych rzeczach własne jest boskie zrządzenie,
35

Jako się w niej w Tyrymach zakochał szalenie,
Jako z zbytniej miłości, i ślubu świętego
Nie czekając, chciał po niej czegoś zuchwałego.


ALKON.

To niecnota Tyrymach, jako ją niebogę

Umiał zbłaźnić: gorzej to (mowią) niż przez nogę[9].
40

PEROT.

Byś słyszał, z jakim śmiechem Aegle wspominała,
I jako ją statecznym słowem nauczała,
Aby wprzod z przyjacielem korzec zjadła soli,
Ani mu, nim przeżegna kapłan, była k woli.

A ona więc z przysięgą to obiecowała,
45

I zwykle[10], by djabła chciał[11], co raz powtarzała.


ALKON.

Wierzę, że dotrzymała. Źle szaleć młodemu;
Ale kiedy się przyda oszaleć staremu,
Tam już miary nie pytaj: nagorzej w tej dobie,

A zwłaszcza białejgłowie, gdy już nogą w grobie.
50

A krewni co do tego?


PEROT.

Do tyla wołali,
Aż też nakoniec prożnej mowy poprzestali.

Bo ich tym potykała[12], iż (prawi) czekacie
Puścizny[13], dla tego rzecz dobrą rozradzacie[14].


ALKON.
Abo nigdy nie umrze, gdy chłopa dostanie?
55

Czy lepiej, że kto obcy przodkow jej zbieranie[15]
Będzie brał? bo potomstwa, wiem, że nie napłodzi.


PEROT.

Nie frasuj się: często Bog i frantom dogodzi,
Że ci babożeniowie[16], co śmierci czekali

Żon swoich, pierwej sami na marach bywali.
60

ALKON.

Bodajże szczęsna zdrowa tego doczekała:
Bodajże i po grobie jego tańcowała.






  1. zankiel — zapinka
  2. zmarska — zmarszczka
  3. pochutnywać — krygować się
  4. pętać się czem — ciężar brać
  5. bytow zażywać — cieszyć się pomyślnością
  6. oskominę otrzeć — zadowolnić apetyt
  7. nowinę drzeć — orać nowe pole
  8. krasny — piękny
  9. przez nogę (zbłaźnić) — w sposób ubliżający, lekceważący
  10. zwykle — często
  11. by djabła chciał — choćby używał najskuteczniejszych sposobów (na nic to się nie zda)
  12. potykać — zwalczać
  13. puścizna — dziedzictwo, spadek
  14. rozradzać co — odwodzić od czego radą
  15. zbieranie — zbiory
  16. babożeń — mąż żony starej





Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Szymon Szymonowic, Jan Łoś.