Człowiek który zapomniał swego nazwiska/Od autora
| <<< Dane tekstu | |
| Autor | |
| Tytuł | Człowiek który zapomniał swego nazwiska |
| Podtytuł | Powieść sensacyjna |
| Wydawca | Wydawnictwo „Najciekawsze Powieści” |
| Data wyd. | 1933 |
| Druk | Drukarnia W. Piekarniaka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Wszystko, co opisałem, bynajmniej nie jest żadną fantazją i istotnie dramat ten miał miejsce w jednej z bardzo znanych, arystokratycznych rodzin w Warszawie.
Zresztą, nazwiska podałem tak przejrzyście, że łatwo każdy domyślić się może, kogo mam na myśli i kogo wymieniam.
A dalej?
Toć nietylko bajka, ale i życie ma zawsze swój dalszy ciąg.
Więc:
Dzięki wysiłkom hrabiego Jarosława Otockiego, udało się tę skandaliczną aferę zatuszować nieco, choć pani Iza, Gozdawa-Gozdowski i Horyński znajdują się jeszcze w więzieniu.
Na ukaraniu ich, naszemu bohaterowi — przepraszam Jarosławowi Otockiemu — zależy nie wiele. Pragnąłby tylko, nigdy na oczy nie widzieć ich więcej.
Za to, na sprawie rozwodowej z panią Izą, zależy mu bardzo i posuwa się ona naprzód szybkiemi krokami.
Póki ostatecznie formalności nie zostaną załatwione, podróżuje on obecnie, zagranicą, aby nieco zapomnieć, o przeżytych straszliwych wypadkach. Towarzyszy mu panna Janeczka — ale nie jako pielęgniarka, a w charakterze narzeczonej...
Nie wątpimy, że ślub ich odbędzie się rychło i że wszyscy o jego dacie się dowiemy.
Mimo, nagabywań Wręcza majątkami Otockiego, zarządza Korycki, brat panny Janeczki, a gruby dyrektor musiał się tylko zadowolnić „znaczniejszą pożyczką“.
Nie traci on, jednak, nadziei i postanawia się „odbić“, skoro Otocki z zagranicy powróci.
— Wszystko mi zawdzięcza, ten chłopak — często mawia do przyjaciół. — Kocham go, jak rodzonego syna, bo prawie na ręku wychowałem. Ja mu dopiero pokażę, jak się robi interesy w Polsce! Furda kryzys, na ziemi leżą miljony! Słowo honoru, jak Wręcz, herbu Leliwa, jestem!
