Czarno i biało

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ludwik Kondratowicz
Tytuł	Czarno i biało
Pochodzenie	Poezye Ludwika Kondratowicza/Tom III
Wydawca	Wydawnictwo Karola Miarki
Data wyd.	1908
Miejsce wyd.	Mikołów-Warszawa
Źródło	skany na commons
Indeks stron

›››

[165]CZARNO I BIAŁO. OBRAZEK. Żyła sobie dewotka Niedaleko od fary; Miała pieska i kotka, Obok sąsiad żył stary. Była wielce z nich rada, Bo i jakże inaczej? Z kotka, z pieska, z sąsiada Miała wiernych słuchaczy. Czasem dojrzy jej oko Wśród powieści i plotek, Że usnęli głęboko Sąsiad, piesek i kotek. Lecz sąsiad, sztuka bita, Zręcznie jej się wywinie, Bo gdy czasem go spyta: — Prawdaż, panie Marcinie? To on, choć krzepko zaśnie, Zawsze pokiwa głową I mruknie w porę właśnie: Tak... tak, pani Janowo! ∗             ∗ ∗ — Uważałeś, jegomość? Dziś asesor coś bladszy; Musiał dostać wiadomość, Że sąd ziemski źle patrzy Oj te ludzkie języki! Gdyby zebrać je razem, I za nałóg ich dziki Wszystkie uciąć żelazem! Jabym mówić gotowa, Ale prawdę, a skromnie; Na co mi ta obmowa? [166] Co to należy do mnie? Jan o sobie pamięta, Ekonom ludzi bije, Pisarz klaska w karcięta, Wójt z organistą pije... Bóg tam z nimi!... Bóg z niemi! Ja patrzę tylko siebie! Każdy człowiek na ziemi, Nie to, co święty w Niebie. Myślmy o własnej winie, Nie sądźmy zbyt surowo... Prawdaż, panie Marcinie? — Tak... tak, pani Janowo! ∗             ∗ ∗ — U nas plotki, jak błoto, Wszystkich mażą bezwzględnie; Słuchaj tylko, co plotą, To aż ucho ci więdnie! Uważałeś?... na prawo... Ktoś miał czepek w pół głowy... Masz i plotkę ciekawą, Bo już przedmiot gotowy! Dobrzy sąsiedzi moi Ogadali już może: Że ta pani się stroi Nie dla męża... broń Boże! Że ma zalotny narów, Że to na gachów siatka, Że ktoś tam z za filarów Patrzał na nią z ukradka; Lecz to fałsze... potwarze!... Ja widzę co Niedziela: On zawsze bywa w farze, Lecz nie tam okiem strzela. Może sądzisz po minie, [167] Że ja podrwiłam głową? Prawdaż, panie Marcinie? — Tak... tak, pani Janowo! ∗             ∗ ∗ — Już co zgadnę, to zgadnę! Wierzę w domyślność moją; A te plotki bezładne Kością mi w gardle stoją! Jam dosyć ich słyszała, Lecz prawdy ni kropelki. Naprzykład... suknia biała... Niby to symbol wielki! Niewinność... skromność... cnota... Och! żeby nos im taki! Śledziłam ją z za płota, — Chłopcom dawała znaki! A oczy tak ogniste, A kibić wymuszona: O Panie Jezu Chryste! Niby to święta ona! Znamy się na świętości... Dzisiaj i ja sensatka... Och! powiem jegomości, Wróćcie mi młodsze latka! Każda, co się nawinie, Przede mną w kąt się schowa. Prawdaż, panie Marcinie? — Tak... tak, pani Janowa! ∗             ∗ ∗ — Tylko się chwalić nie chcę, Lecz miałam szczęścia trocha! Kogo spojrzeniem złechcę, To zaraz mię pokocha! Rzuciłam płoche żarty, Postrzegłam, jak te szpecą; [168] Rok... drugi... trzeci... czwarty... Jam spoważniała nieco. A młodzież?... gdzież ci młodzi? Pierzchnął mój lud poddańczy! Jeden dziś z kijkiem chodzi, Drugi swe wnuki niańczy. Zepsucie dziś na ziemi! Dzisiejszy rój młodzieży Za szesnastoletniemi, Za wietrznicami bieży! Pan Bóg wie czem zajęci, Śmiechem pogardy płacą Najlepsze nasze chęci: Za cóż to? pytam, za co? Bo młodość wkrótce minie, Bo mi siwieje głowa... Prawdaż, panie Marcinie? — Tak... tak, pani Janowa! ∗             ∗ ∗ — Kłamstwo!... jesteś sam stary! Przyjdą czasy odmienne! Ja dam na Mszę do fary, Pościć będę Nowennę, I ołtarzyk ponoszę; Ujrzysz waćpan dobrodziej, Że wyposzczę, wyproszę Więcej statku dla młodzi. Mimo wszystkie zalety, Nikt nie spojrzy na młodą, A stateczne kobiety Rej na świecie powiodą. Chociaż się lata roni, Choć mija wiek człowieczy; Ale święty Antoni Patron zgubionych rzeczy: On mi młodość odszuka, [169] Wróci rumieniec licom! Będzie sztuka!... ot sztuka! Na złość młodym wietrznicom! Nie ich... a mnie jedynie Szarpać będą obmową! Prawdaż, panie Marcinie? — Tak... tak, pani Janowo! 1858. Wilno.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Ludwik Kondratowicz.