Dawna Kanneńska odnowiona

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Wespazjan Kochowski
Tytuł	Dawna Kanneńska odnowiona
Pochodzenie	Klejnoty poezji staropolskiej
Redaktor	Gustaw Bolesław Baumfeld
Wydawca	Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie
Data wyd.	1919
Druk	Drukarnia Naukowa
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cała antologia Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[126]

WESPAZJAN KOCHOWSKI.

DAWNA KANNEŃSKA
ODNOWIONA.

 Nie łaj, nie fukaj, który chcesz, ojczyzny
By w pamięć szły mniej uczciwe blizny!
Nie klniej, nie złorzecz! Jako chwalne dzieła,
Tak trzeba, hańba by pamiętna beła!
 Chwała wspaniałym jedną jest ostrogą,
I hańby także poruszeni trwogą,
Zmierzywszy w betach lenistwo ospałe,
Drą się na przykrą pięknej cnoty skałę...
 Jako od wieku Polska tu osiadła,
Na nię takowa obelga nie padła:
Umierać raczej poczciwie woleli
Polacy, niżby z placu zbiegać mieli!
 Wspomnieć Chojnicką, wspomnieć Bukowinę,
Rzadką niesławy w kronikach nowinę:
Choć nieprzyjaciel otrzymał zwycięstwo,
Krwią je swą płacił prze Polaków męstwo....
 Na nim nie droga ode złota gaza.
Leć od rzemienia tylko a żelaza,
Na panu serdak z prostej tkany wełny,
Suchar a woda — bańkiet mu zupełny.
 W ciągnieniu się nań nie poskarży chłopek,
Na podwodę mu nie wzięto świerzopek,
W stacyjej sierot nędznych nie ciemięży,
Na sumnieniu mu ludzki płacz nie cięży.
 Za wami zasię skwierk ubogich bieży,
Pełniście zdzierstwa, pełniście grabieży!
W taborach krowy są i jałowice,
Pono bez kasze mlecznej dla tęsknicę.
 Bo pocoście wy do obozu przyszli?
Snadź dla bańkietów, biesiad, dobrej myśli!

[127]

Poranek gnuśny, a wieczór pijany:
Takżeto Kozak będzie zwojowany?
 Szańców nie sypią, nie ćwiczą piechoty,
W polu na monstrę nie wynidą roty.
To kunszt — harcować pod wieczór wesoły
I Chmielnickiego wojować za stoły!
 Ospałe straże, rzadko kiedy rady,
Leć i te raptem, bo długie obiady
Wszytek czas wezmą: gorące pasztety
I genueńskie od kanarów wety!
 Potem, w okropne jak naleją czary
Mocnych cekubów, pstrykniem na Tatary,
Lub tej od wina śmiałości nawykniem,
Iże Kozaków kańczugami wytniem!....
 Złoto nie rani, ni piersi zasłoni;
Kto je ma, zbiega, kto go nie ma, goni.
Mizerny kruszec i te cacka twoje,
W niebezpieczne cię wdać mogą rozboje.
 Żelazo siecze, kole, rani, bije,
I przeciw razom piersi twe zakryje.
A chociaż tańsze, tak się jednak stawi,
Że mężnych sławy najdroższej nabawi!

(1648)^[1].

1.  Dawna Kanneńska odnowiona. Napisana przez W. Kochowskiego po klęsce pod Pilawcami, skąd wojsko polskie rzuciło się do ucieczki na wieść o zbliżaniu się Tatarów: poeta przyrównywa tę hańbę do klęski Rzymian pod Kannami.
    Na przykrą skałę — trudną (do wejścia), stromą: w ciągnieniu — w czasie (jego) pochodu; świerzopek — klaczy; pono bez kasze i t. d. — przestawienie wyrazów: podobno dla (z.) tęsknoty — za mleczną kaszą; na monstrę — na przegląd; za stoły — za stołami: od kanarów — ze słodyczy: cekubów — win (włoskich).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Wespazjan Kochowski.