Deszcz idzie, wiatr wieje

	<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Deszcz idzie, wiatr wieje
Podtytuł	64. z p. Rybnickiego.
Rozdział	Pieśni myśliwskie
Pochodzenie	Pieśni Ludu Polskiego w Górnym Szląsku
Redaktor	Juliusz Roger
Wydawca	A. Hepner
Data wyd.	1880
Miejsce wyd.	Wrocław
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI ; Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

[36]

64.^[1]

z p. Rybnickiego.

$\relative g' { \set Staff.midiInstrument = "flute" \key bes \major \time 2/4 \autoBeamOff f4 d8 es | f4 d8 es | f8 f d' c | bes4 \stemDown a | bes8 bes bes16 a g8 \stemNeutral | f f g es | d d es a, | c4 bes \bar "|." } \addlyrics { Deszcz i -- dzie, wiatr wie -- je w_zie -- lo -- néj dą -- bro -- wie: na -- ma -- wia tam my -- śli -- wie -- czek Ka -- ro -- lin -- kę so -- bie. }$

Deszcz idzie, wiatr wieje
W zielonéj dąbrowie:
Namawia tam myśliwieczek
Karolinkę sobie.

Posłał on jéj piérwsze pismo,
Co ta panna czyni?
Wije wianki z macierzanki
Na zielonéj skrzyni.

Posłał on jéj drugie pismo,
Jeżliby go chciała?
Ona na to nic nie rzekła,
Jeno zapłakała.

Posłał on jéj trzecie pismo
W czarnym aksamicie:
Karolinko, Karolinko,
Myśliwieczek idzie!

[37]

Gdy idzie, niechże idzie,
Już łóżko usłane,
Dwa zagłówki półjedwabne
Łzami oblewane.

Dwie świéce zgorały,
Niż się namówili,
A téj trzeciéj do połowy,
Niż się położyli.

Jak przyszło o pół nocy,
O pierwszéj godzinie:
Obróćże się, Karolinko,
Prawém liczkiem ku mnie.

Nie obrócę, bo się smucę,
Głowiczka mię boli,
Utraciłach z róży wianek,
Nie po mojéj woli.

Nie płacz, nie płacz, nie lamentuj
O ten twój wianeczek,
Dam ja tobie z Wiednia przynieść
Bielony czépeczek.

↑ Także porównać pieśń 444.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: anonimowy, Juliusz Roger.

[1] Także porównać pieśń 444.

[1]