Dziedzictwo (Mniszkówna, 1930)/Tegoż dnia, 12-ta w nocy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Dziedzictwo |
| Wydawca | Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego |
| Data wyd. | 1930 |
| Druk | Drukarnia Rob. Chrześc. S.A. |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Babka Zatorzecka na zaręczynach Gabrjela nie była obecną, na uczcie również. Uczta wyglądała jak stypa. Siedzieliśmy wszyscy powarzeni. Ja rozmawiałem z Korejwą i jakkolwiek czułem, że jestem świnią, lecz nie złożyłem życzeń narzeczonym. Gabrjelowi ścisnąłem dłoń w milczeniu, jej zaś ukłoniłem się zdaleka. Wyfiokowana jaskrawo, z kwiatami przy gorsie i głowie była bardzo ładna, ale dziwnie ordynarna, krzykliwa i rażąco pewna siebie. Co chwila poprawiała na szyji brylantowy medaljon, dar Gabrjela oczywiście i kręciła nim celowo, by kamienie dawały silniejsze ognie. Bezustannie też przyglądała się zaręczynowemu rubinowi. Czulenie się Gabrjela zbywała grymasem, kapryśnie, a na wszystkich, nie wyłączając mnie, patrzyła z góry. Gdy w pewnej chwili zauważyła mój wzrok, przeciągnęła po mnie spojrzenie powłóczyste, melancholijne i westchnęła z emfazą. Dawno już odwróciłem od niej oczy, gdy ona zawołała z pieszczotliwym grymasem:
— Czego pan na mnie tak patrzy?... już teraz nie można, jestem zaręczona.
Gabrjel, wyglądający przy niej na ogłupiałego barana, zerknął na mnie ukośnie i niechętnie, przyczem monokl wypadł mu z oka.
Szukał go długo na kolanach, co rozśmieszyło wielce Weroninkę. Gdy powtórnie zwróciła się do mnie z tero samem pytaniem, co poprzednio, odrzekłem już zły:
— Podziwiam pani humor, tak bardzo różowy.
— Chyba nietylko humor? — uśmiechnęła się z umizgiem.
— No i ten rubin na palcu pani — palnąłem bez namysłu.
Gabrjelowi monokl powtórnie wypadł z oka, Weroninka zaś nie zrozumiała mego docinka. Cały ten wieczór był szczególnie przykry.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
W tej chwili babka wzywa, mnie do siebie. Czego ona odemnie chce? Ciekawym! Pierwszy to raz wezwała mnie sama.
Gabrjel z Weroninką poszli oboje na spacer i chodzą dokoła gaiku na dziedzińcu, czuląc się publicznie. W prawym pawilonie bankiet dla służby trwa w całej pełni, muzyka rżnie od ucha, butelki brzęczą.
Idę do babki.
