Dziwna przygoda Rodziny Połanieckich

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tadeusz Boy-Żeleński
Tytuł	Dziwna przygoda Rodziny Połanieckich
Pochodzenie	Igraszki kabaretowe
Wydawca	Gebethner i Wolff
Data wyd.	1908
Druk	Aleksander Ripper
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[71]

DZIWNA PRZYGODA

RODZINY POŁANIECKICH

[73]

Noc karnawałowa w zacnym polskim domu. Z przyległego salonu dochodzą dźwięki walca, głos wodzireja ryczący egzotyczne nazwy figur kotylionowych, szelest sukien falujących w tańcu i  t. d. Siedziałem, wpół drzemiąc, w wygodnym fotelu; w tem coś mignęło, zaszumiało tuż koło mnie i jakaś zapóźniona para przemknęła jak wicher, wywracając w pędzie, o zgrozo, butelkę doskonałego starego koniaku, którą zarezerwowałem do prywatnego użytku. Szacowny napój począł spływać powoli, oblewając strumieniem wspaniałą Prachtausgabe, leżącą jak przystało majestatycznie na stole polskiego domu. Spojrzałem: była to »Rodzina Połanieckich«. Patrzałem z melancholią na grube welinowe karty, ociekające złotawym płynem, gdy nagle zdawało mi się, iż słyszę najwyraźniej jakieś szmery, jakgdyby głosów wychodzących z kartek książki:
[74]

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 — Panie Stachu!
 — Co, panno Maryniu?
 — Coś panu chciałam powiedzieć... W jednej chwili tak mi się strasznie w głowie zakręciło...
 — Dziwna rzecz, bo mnie także... To pewno z tańca.
 — Panie Stachu...
 — Co panno Maryniu...
 — Kiedy się wstydzę...
 — Nie wierzę, żeby panna Marynia mogła coś takiego pomyśleć, czegoby się musiała wstydzić...
 — Pan Stach taki dobry, że tak o mnie myśli... ale ja nie jestem taka... tak gdzieś głęboko, głęboko to ja jestem bardzo zepsuta...
 — Moja dziecino droga...
 — Panie Stachu... ja chciałabym za mąż iść...
 — Pójdzie pani, panno Maryniu...
 — Ale ja chcę zaraz...
 — Moja złota panno Maryniu i ja także chciałbym, tak chciałbym, żeby pani znów wróciła ze mną do swego ukochanego Krzemienia.
 — E, głupstwo Krzemień... nudna dziura... to nie dla tego... Aj, strach jak mi się w głowie kręci... Panie Stachu —
 — Co, panno Maryniu?
[75] — .........
 — .......?
 — A bo czemu mnie pan Stach nigdy nie przytuli, nie popieści...
 — Moja droga panno Maryniu... moja, bardzo moja... moja głowa najdroższa...
 — Ale nie tak, panie Stachu, tak mocno, mocno, nie tak jak porządną kobietę, tak inaczej jakoś... ja sama nie wiem jak...
 — Nie można, panno Maryniu... Służba Boża...
 — A, prawda... służba boża...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 — Oh, oh, oh, oh, (szlochanie).
 — Maryniu, dziecko, co ci jest dzie-dziecinko mo-moja (Jakoś mi staremu język się plącze. I w głowie mi się czegoś nagle kręci. Pewnie będzie burza).
 — Oh, oh, oh, panie profesorze, panie Waskowski, ja jestem taka nieszczęśliwa (szlochanie).
 — Cóż to pannie Maryni jest? Niechże się przytuli do swojego starego profesora. O tak, jeszcze bliżej...
 — Oh, oh, oh, panie profesorze, Stach mnie nie kocha...
 — Co też Marynia za głupstwa plecie? Stach Maryni nie kocha? On, najmłodszy z Aryów?!
 — A nie kocha...
 — Co w tej głowie dzisiaj... Ktoby nie kochał mojej dzieciny złotej?
 — A Stach nie kocha (oh, oh, oh). Zresztą za co by mnie kochał...
 — Iii! grzech takie rzeczy mówić! Za co? Oj ty, ty, ty. Za co? A za te oczka śliczne, a za to pysio różowe, a za ten karczek... a za te piersiątka... za te bioderka... za te nóżki małe... a za te łydeczki.. [76]ty, ty, ty... ty Aryjko mała, ty szelmutko jedna... a jak się to stroi, jakie to koronki, jakie hafciki... jakie majteczki... Ty, ty, ty kokotko mała...
 — Panie Profesorze, co pan robi... zobaczy kto... tak mi się strasznie w głowie kręci...
 — Będzie burza...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 — Panie Stachu!
 — Co, Lituś?
 — Tak mi jakoś dziwnie w główce...
 — Chodź kociaku na kolana...
 — A będzie pan Stach pieścił kociaka...
 — Będę, Lituś.
 — Tak dobrze u pana Stacha! Tak przyjemnie! To podwiązka. Panie Stachu, co pan robi... Nie można... nie można.... panie Stachu... Panie Stachu! a jak ja powiem cioci Maryni, to co będzie? ...Ha, ha, ha!... jaką pan Stach ma teraz niemądrą minę! A nieprawda, bo nic nie powiem, bo pana Stacha kocham i panu Stachowi wszystko wolno... I mnie tyż wszystko wolno, bo ja młodo umrę. Tak mi się w głowie kręci jak wtedy na imieninach, jak piłam szampan... Panie Stachu, tak dziwnie.... tak przyjemnie... pan taki strasznie kochany... co pan robi... Panie Stachuuuu...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 — Bukacki! słuchajno, co to jest?... co tu się dzieje? czy mnie się kręci w głowie czy co, ale tu tak jakoś dziwnie...
 — Nie przeszkadzaj im Pławisiu, chodź na miasto.... Pojedziemy.... wiesz staruszku.
 — Nie, nogi mi się czegoś plączą...
 — No to zagrajmy w pikietę.
[77] — Ale z Rubikonem.
 — Z Rubikonem, staruszku, z Rubikonem.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Szepty i szmery ucichły. Widocznie rodzina Połanieckich podeschnąwszy trochę odzyskała równowagę duchową zachwianą na chwilę zetknięciem się z kilkoma kroplami starego koniaku. Podniosłem się z fotela i uczułem, że mnie samemu nogi się cokolwiek plączą...

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Tadeusz Boy-Żeleński.