Encyklopedja Kościelna/Absolucja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Absolucja, z łacińskiego absolutio, uwolnienie, rozwiązanie, rozgrzeszenie, jest to akt, którym kapłan, na mocy danej sobie władzy, grzechy pokutnikowi odpuszcza. Przed w. XIII formy absolucji były rozmaite: sobór florencki a potém trydencki, na wymówionych przez kapłana słowach — „Ja cię rozgrzeszam” (Ego te absolvo etc.), całą wagę absolucji zasadza. A chociaż przepisane w rytuale modlitwy przed i po rozgrzeszeniu, gdy czas potemu, nie powinny być skracane ani zmieniane, jednakże wszyscy teologowie na to się zgadzają, że te dwa słowa, Absolvo te, do ważności rozgrzeszenia są dostateczne. Gdy wielu na raz zagrożonych jest śmiercią niespodzianą, np. przy rozbiciu okrętu, te zamienia się na vos. W Kościele zachodnim obecnie forma absolucji jest wyrokująca (indicativa), u greków na pozór błagalna (deprecatoria), lecz w rzeczy samej także wyrokująca. (Bouvier, Instit. Theol. t. III Tr. de Poenit. a. 2). Prócz absolucji od grzechów, jest jeszcze absolucja od cenzur (ob. Cenzury); absolucja z błogosławieństwem apostolskiém w godzinę śmierci (obacz w artykule następnym i a. Odpust); absolucja (defunctorum) za zmarłych, t. j. odśpiewanie Libera przy katafalku albo całunie z aspersją i kadzeniem (ob. Kondukt), i absolucja, niby zakończenie w pacierzach kapłańskich, przed śpiewaniem lub mówieniem lekcji. X. S. J.
