Encyklopedja Kościelna/Adoracja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Adoracja, z łacińskiego: ad—do, os—usta i oro—mówię; ztąd adoro, oddaję cześć podnosząc rękę do ust i całując ją, obyczajem dawnych. Z tego też starożytnego zwyczaju bierze się adoracja w każdym względzie czczenia: przez przyklękanie, padanie na twarz, leżenie krzyżem, a nawet choćby bez tych zewnętrznych oznak, gdyż i aniołowie adorują Boga. — Adoracja, jest to cześć składana osobie dostojnej; a że czcigodność osób bywa albo ludzka i przyrodzona, jak panujących, albo nadprzyrodzona, stworzona, jak aniołów i świętych w niebie, albo też Boska; ztąd też i adoracja bywa albo światowa, która się Papieżowi, monarchom i t. p. należy; albo też adoracja świętych (dulią z grecka zwana), należna aniołom i świętym; hyperdulia, właściwa Matce Boskiej; albo nareszcie adoracja samemu Bogu powinna, cześć najgłębsza (z grecka latrią zwana). Ściśle jednak biorąc, adoracja wyłącznie cześć Bogu składaną oznacza. Ztąd też w rubrykach mszału adoracja krzyża, właściwie Chrystusa, co na nim umarł. Kiedy zaś np. mówi Pismo, że Dawid pronus in terram „adoravit” tertio Jonathan, albo ceremoniał papieski, że kardynałowie po elekcji adorują Papieża, to tylko znaczy głębokie pokłony, adorację świecką czyli w obszerniejszém znaczeniu. X. S. J.
