Encyklopedja Kościelna/Adoracja Sakramentu
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Adoracja Najśw. Sakramentu. Kościół uznaje w Najświętszym Sakramencie rzeczywistą obecność Jezusa Chrystusa, jako Boga Człowieka (ob. Sakrament Najświętszy), dla tego oddaje mu w Eucharystji cześć boską, cultus latriae. Cała liturgja jest wyrazem tej czci Boskiej. Rzeczywista obecność Boga Człowieka w N. Sakramencie daje nam klucz do rozwiązania znaczenia wszystkich szczegółów całego kultu religijnego w naszym Kościele. Bez tego klucza, podanego nam przez wiarę, wszystkie obrzędy i cześć zewnętrzna stają się niezrozumiałe. Wierni, dla oddania czci Chrystusowi, zginąją kolano przed Nim, ukrytym w N. Sakram., czy to zachowanym w kościele, czy uroczyście wystawionym na ołtarzu, czy niesionym do chorych. Kościół w tej czci rozwija największy przepych. Najświetniej zaś ten duch wiary objawia się w dzień uroczystości Bożego Ciała. W każdej też mszy św. obecni składają adorację Panu Jezusowi, szczególniej w czasie podniesienia. — Adoracja ustawiczna (czyli nieustająca) Najśw. Sakramentu. Chrystus Pan ciągle zostaje ukryty w Eucharystji, więc też bez przerwy winien tam być czczony. Tém więcej jeszcze ta cześć od wiernych mu się należy, że niedowiarstwo i niewdzięczność ludzka, za niezmierną miłość, płaci mu ustawiczną zniewagą. Z tej myśli świętej, idącej w ślad za duchami niebieskiemi, zajętemi ciągłém uwielbieniem Boga, wypłynęły w świecie katolickim różne stowarzyszenia, czyli bractwa. Nieustanną cześć taką widzimy już u akoimetów (ob.); później takie stowarzyszenie czyli arcybractwo nieustającej czci N. Sakramentu powstało w Rzymie 1539 r., szczególnemi przywilejami przez Stolicę Apostolską zbogacone. Stowarzyszenie to utrzymywało się zazwyczaj przy zakonach żeńskich, a mianowicie pp. sakramentek, które za główny cel mają czcić nieustannie Chrystusa w N. Sakramencie. W Warszawie przy kościele pp. sakramentek istnieje także arcybractwo od 1737 r., odnowione r. 1843 (ob. Jul. Bartoszewicza Kościoły warszawskie s. 309, 316). Zupełnie nowe i oddzielne stowarzyszenie w tym duchu powstało w Belgji 1848 r. Od r. 1841 myślano już o zawiązaniu stowarzyszenia, w celu zaopatrywania ubogich kościołów w rzeczy potrzebne do służby Bożej. Dla ożywienia atoli ducha tego stowarzyszenia, wzięto za podstawę cześć N. Sakramentu; tym sposobem powstało belgijskie bractwo czci nieustającej N. Sakramentu i wspierania ubogich kościołów (ob. Annales de l’association de l’adoration perpétuelle et de l’Oeuvre des églises pauvres, z r. 1858, str. 9). Stowarzyszenie belgijskie, jako bardzo rozgałęzione po całej Europie środkowej, wydaje co rok dwa poszyty swych roczników, w których się znajdują szczegółowe dzieje życia i rozwoju bardzo pożytecznego bractwa. Podobne arcybractwo, nieustającej czci N. Sakramentu i wspierania ubogich kościołów istnieje także w Warszawie od początku roku 1856. Tekla Skarzyńska († 1860 r.), pragnąc przyjść w pomoc ubogim kościołom, zawiązała to bractwo, potwierdzone przez arcybis. Fijałkowskiego d. 20 Marca 1857 r., a następnie przez b. kommissję rząd. spraw wew. i duch. d. 14 (26) Czerwca 1869 r. Niemal wszyscy biskupi współcześni zapisali się w księdze stowarzyszenia, jako protektorowie (ob. Ustawa stowarzyszenia nieustającej czci N. Sakramentu. Warszawa, w drukarni ks. missjonarzy, 1862 r.). S. R. C. d. 12 Wrześ. 1840 r., na zapytanie, czy godzi się odprawiać wotywę solenną de Sanctissimo, w kościele, w którym od rana do wieczora jest wystawienie, kwoli takiego bractwa? odpowiedziała przecząco, chybaby to wystawienie było w formie czterdziestogodzinnego nabożeństwa. Niektórym jednak djecezjom, przez specjalne późniejsze dekreta, to dozwolono.
