Encyklopedja Kościelna/Agnus Dei
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Agnus Dei, modlitwa we mszy św. zwana Baranek Boży, wzięta z Ewangelii św. Jana (1, 29), gdzie Chrystusa Jan Chrzciciel zowie Barankiem Bożym. Jest zaś Chrystus tak nazwany już to od baranka wielkanocnego, który był jego figurą, już też dla swojej słodyczy i łagodności nieporównanej. Modlitwę tę do mszy wprowadził Sergjusz, Papież (w. VII). Po wymówieniu słów: Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dodaje kapłan miserere nobis, na wzór onych dwóch ślepców, co za Chrystusem w te słowa wołali (Mat. IX. 27); trzeci raz dona nobis pacem, wedle Duranda, dodano z powodu różnych ucisków Kościoła. W litanjach, za każdym razem po „Baranku Boży” odmienne wezwanie. U prawosławnych, ahnec znaczy hostję dużą czworokątną, a w ogóle u greków, agnus nazywa się zasłona, na kielich wkładana, z powodu, że na niej najczęściej baranek bywa haftowany. Baranek przy wielkanocném święconem, ażeby mógł być błogosławiony osobną formą Rytuału, powinien być nie z cukru, masła, ale naturalny. O dawnym zwyczaju święcenia baranka takiego i jego znaczeniu ob. Wykład obrzędów kościelnych ks. Rzymskiego cz. 5 r. 4 § 5.
