Encyklopedja Kościelna/Alberoni Juljusz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Alberoni Juljusz, jeden z najznakomitszych ludzi swego czasu. Syn ubogiego włoścjanina z Firenzuoli, w Parmeńskiém, ur. 30 Maja 1664. Niepospolite jego przymioty zjednały mu biskupa Placencji, który go wyświęcił na kapłana i zrobił kanonikiem. W czasie wojny o następstwo hiszpańskie poznany przez księcia Vendome, wodza francuskiego, został jego zaufanym radcą. Odtąd rozpoczyna się jego świetna karjera. Towarzyszył księciu do Paryża, a następnie na dwór madrycki, gdzie zalecony został królowi Filipowi V, wnukowi Ludwika XIV. Zaufanie, jakie sobie pozyskał u króla, wzmogło się jeszcze po przeprowadzeniu jego zaślubin z Elżbietą Farnese, córką księcia Parmy (1714). Nic się już wówczas w Hiszpanji nie działo bez Alberoniego. Został grandem i pierwszym ministrem, a niedługo (1717) kardynałem i biskupem Malagi. Zakwitł za niego przemysł i handel, wzmogła się władza królewska. Ale A. odzyskawszy, co Hiszpanja straciła we Włoszech, Sycylję i Sardynję, zamyślał dla Filipa V o regencji we Francji, w czasie małoletności Ludwika XV; zamierzał przywrócić na tron angielski Sztuartów i pko Anglji pobudzić Rossję i Szwecję. Regent ks. Orleański odkrył tajemnicze zamysły kardynała: cała Europa powstała pko Hiszpanji, domagając się oddalenia Alberoniego. Filip opuścił ulubieńca (5 Grud. 1719), a ten wśród licznych przygód i niebezpieczeństw musiał z kraju uchodzić. Klemens XI, Papież, z wielu powodów nań zagniewany, ustanowił kommisję dla rozpatrzenia jego sprawy; ale A. ukrywał się aż do śmierci Papieża. Za Innocentego XIII sprawa jego na nowo została rozpatrzona, ale na jego tą razą korzyść. Życie odtąd prowadził zamknięte i pobożne. Klemens XII wysłał go na legata do Rawenny, a Benedykt XIV do Bolonji, gdzie prawdziwym był dobroczyńcą ludności. Um. 1752 w Placencji, usunąwszy się poprzednio zupełnie od życia publicznego. Majątek swój oddał na tamtejsze kollegjum św. Łazarza, gdzie wychowywać się miało z jego fundacji siedmdziesięciu kleryków. Życie jego wydał w Rzymie 1756 markiz Ottievi. N.
