Encyklopedja Kościelna/Aleksandryjska szkoła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aleksandryjska szkoła. Aleksandrja nietylko pozyskała sobie znaczenie, pod względem handlu i bogactwa materjalnego, ale nadto stała się, wkrótce po swojém założeniu, stolicą greckiej uczoności. Szczególniej też do jej sławy przyczynili się Ptolomeusze, zakładając bibljoteki i wspierając hojnie tak nauczycieli jak i uczniów. Młodzież, chciwa nauki, zbiegała się tu z świata całego. Względem chrystjanizmu, filozofowie i mędrcy ówcześni wystąpili jako stanowczy wrogowie, atakowali go w swoich pismach i brali za cel swoich dowcipów. Dla odparcia więc tych napadów, równie jak dla naukowego wykładu swojej wiary, nauczyciele chrześcjańscy pozakładali szkoły w znaczniejszych miastach, jako to: w Aleksandrji, w Cezarei (Palestyna), Rzymie i t. d: Przed innemi zakwitła szkoła aleksandryjska. Obok nauki chrześcjańskiéj, wykładano tu filozofię, nietylko platońską lecz i arystotelesową, geometrję, retorykę i grammatykę. Pierwszym nauczycielem aleksandryjskiej szkoły katechetów był (podług Filipa Sidetesa) Atenagoras, po którym z kolei następowali: Panten, Klemens, Orygenes, Heraklas, Djonizy, Pierius, Teognostus, Serapion, Piotr Martyr, Didym ślepy i Rhodon. Szkoła ta, równie jak i kościół tamtejszy, cierpiała nietylko od pogan, ale i od heretyckich cesarzów, jak Konstancjusza, Walensa i innych; nareszcie najazd mahometański zagrzebał zupełnie w gruzach swojego spustoszenia życie kościelne.
