Encyklopedja Kościelna/Anioł Stróż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Anioł Stróż. Anioł, łaskawą opatrznością Boga, dodany do boku człowiekowi i strzegący go przez wszystek czas życia jego na ziemi. Jak samo istnienie Aniołów, tak i to jest dogmatem wiary katolickiej, że każdy człowiek od kolebki do grobu zostaje pod szczególną opieką i strażą Anioła, wyznaczonego mu na ten urząd od Boga. W Piśmie Św. nie mało jest wyraźnych miejsc na stwierdzenie tej prawdy. W Starym Zakonie, Jakób patrjarcha wzywa na synów swoich błogosławieństwa Anioła, który go wyrwał ze wszystkiego złego (Gen. 48, 16); u Joba, Eliu, mówiąc o sprawiedliwym, powiada, iż będzie zań Anioł mówił jeden z tysięcy (Job 33, 23); Psalmista oznajmia człowiekowi, iż Aniołom swoim Bóg polecił o nim, aby go strzegli we wszystkich drogach jego (Ps. 90, 11); a w Ewangelji Zbawiciel wyraźnie mówi o Aniołach maluczkich (Mat. 18, 10); w Dziejach Apost. domownicy Piotra, wrzuconego do więzienia, przestraszeni nagłem jego wśród nocy ukazaniem się, mniemają, że to nie on, ale Anioł jego (Dz. Ap. 12, 15). Ojcowie też Kościoła jednozgodnie podają tę naukę (Basil. adv. Eunom III, 1; Chrysost. in Math. hom. 59, n. 4; in Act. hom. 26, n. 3; Hilar. in Ps. 137, n. 5; Ambr. de Vid. c. q.; Bern. in Cant. serm. 39, n. 4; Thom., Summa theol. p. 1, qu. 3. art. 1 et 2), i wszelki człowiek wierzący, a baczny na koleje, zwłaszcza duchownego życia swego, własném na sobie doświadczeniem może prawdziwości jej doznać. W dwojaki zaś sposób Anioł Stróż broni poleconego straży swej człowieka: w sposób ujemny, oddalając od niego cokolwiek mu w życiu jego, bądź duchowném, bądź fizyczném, szkodą grozi; i w sposób dodatni, kierując duszę jego wewnętrzném natchnieniem, przestrogą i pociechą sumienia. Wiemy z Pisma Św., że Aniołowie wesele mają, gdy człowiek, powolny ich przestrogom, odstępuje od złego, a pomnaża się w cnocie (Łuk. 15, 10), i przeciwnie gorzko płaczą (Iza. 33, 7), gdy łamiąc prawo Boskie, sam sobie na karanie i odrzucenie zasługuje. Pobożne jest mniemanie, że wedle wysokości powołania, urzędu i wielkości sprawy mu zleconej, wyższego też rzędu i godności Anioła otrzymuje człowiek do straży i obrony swojej. Według tego mniemania, Aniołem Stróżem Papieża, jako najwyższego zwierzchnika Kościoła, jest Michał Archanioł, wódz zastępów niebieskich i obrońca ludu Bożego. Pewniejsze, bo na dość wyraźnych słowach Pisma Św. oparte jest zdanie, że nietylko pojedynczy ludzie, ale i każdy naród i królestwo ma swego Anioła Stróża; u Daniela Anioł mówi o „książęciu królestwa Perskiego” i o „książęciu greckim” (Dan. 10, 13. 20), przez których, jak się okazuje z toku mowy, nie rozumie ludzi. Nawet nieżywotne stworzenia i każde królestwo natury mają, zdaniem niektórych ojców, osobnego Anioła, wyznaczonego do rządzenia niemi (Orig. in Num. hom. 14, n. 2; Herm. Pastor. II, c. 2). H. K.
