Encyklopedja Kościelna/Anzelm z Lukki
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Anzelm z Lukki. W dziejach Kościoła znani są dwaj mężowie tego imienia, stryj i synowiec. Pierwszy z nich kapłan w Medjolanie, a później biskup Lukki, r. 1061 został Papieżem, pod imieniem Aleksandra II (ob.). Synowiec jego, ur. r. 1036, został po nim biskupem Lukki. Zwano go także Baduarius, ponieważ pochodził z medjolańskiej rodziny Badagjo. Odziedziczył on zasady swego stryja i w walce Grzegorza VII z cesarzem Henrykiem IV, trzymał stronę Papieża. Napisał: Defensio pro Gregorio VII i Contra Guibertum antipapam (ob. Roccaberti: Bibliotheca Pontificia t. IV; Canisii: Lect. antiq. wydanie Basnag. t. III i Bibl. Patrum. Lugd. t. XVIII). Znajdują się w 27 tomie Bibljoteki lugduńskiej i pomniejsze pisma ascetycznej treści, jemu zazwyczaj przypisywane, a mianowicie: Meditationes in Orationem Dominicam; De Salutatione B. M. V., seu de Ave Maria; Super Salve Regina; Meditationes de gestis Domini nostri J. Chr. wierszem. Z jego zbioru kanonów (Collectio Canonum), wydrukowana jest tylko jedna część, w dziele Holstenii, Collectio veterum aliquit hist. eccles. manumentorum. O ile Anzelm przejęty był duchem Grzegorza VII, ztąd można wnosić, iż mocno żałował, że przyjął inwestyturę na godność biskupią z rąk świeckich; dla zadosyćuczynienia zaś za ten postępek, złożył godność biskupią i wstąpił do klasztoru kluniackiego; ale Grzegorz VII odwołał go ztamtąd i polecił mu wrócić do djecezji. R. 1081 Anzelm wygnany został przez stronnictwo cesarskie, a mianowicie przez kanoników katedralnych, których chciał zreformować. Wtedy czas jakiś zostawał na dworze słynnej margrabiny Matyldy, której był spowiednikiem; następnie był legatem papiezkim w Lombardji i na tym urzędzie um. w Mantui r. 1086. Kościół czci go jako świętego i obchodzi jego pamiątkę d. 18 Marca. Był on przyjacielem Grzegorza VII i jednym z tych ludzi Bożych, których ten Papież, czując bliski swój koniec, uważał za dobrych po sobie następców. Wiele jest bjografji św. Anzelma: jedna z nich, którą ułożył jego spowiednik Baldus, znajduje się u Bollandystów pod 18 Marca; drugą wydał Wadding, a trzecią Andrzej Rota, p. t. Notizie istoriche di S. Anselmo, w Weronie 1733. Ta ostatnia bjografja zawiera w sobie dwie modlitwy, ułożone przez św. Anzelma, gdzieindziej niedrukowane: 1-o Oratio ad consolationem dominae comitissae Mathildis i 2-o Oratio ad Corpus Christi, quam dicta domina dicebat, quando communicare volebat. (Hefele). J.
