Encyklopedja Kościelna/Awit święty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Awit (święty), zwany Sextus Alcimus Ecdidius Avitus, wnuk Awita, cesarza rzymskiego (455—456), ur. w Wiennie, w Gallji. Ojciec jego był senatorem, a następnie arcyb. Wienny. Awit objął po nim tę godność r. 490. Był najczynniejszym i najbardziej wpływowym prałatem swojego czasu. Gdy Klodoweusz, król Franków, przyjął Chrzest 496 r., Awit przesłał mu listy z powinszowaniem. Miasto Wienna należało wówczas do królestwa, założonego w Gallji przez Burgundów. Burgundowie po większej części byli arjanami, lecz Awit, powagą swoją, potrafił zapewnić swobodę wyznania katolikom. Przemawiając, na rozprawie religijnej r. 499 między katolikami i arjanami, dowiódł swej wyższości i odtąd był wielce poważany przez króla Gundebalda, który, prawdopodobnie za jego wpływem, został katolikiem, również jak syn jego Zygmunt. Za panowania Zygmunta, Awit um. r. 523. Na kilka lat przed śmiercią prezydował na synodzie epaońskim, dosyć ważnym w historji Kościoła. Znanym jest także Awit w świecie literackim, z poematu epiczno-dydaktycznego, napisanego wierszem sześciomiarowym, pod dwoma tytułami: „De Mundi principiis et aliis diversis conditionibus i De Mosaicae Historiae gestis libri V. Język w tym poemacie dosyć czysty. Awit napisał także, dla swej siostry Fuscyny, mniejszy poemat O dziewictwie. Pozostało po nim nadto wiele dzieł prozą, a między niemi 88 listów, ważnych dla historji. Ks. Ferrand, jezuita, wydał jego cztery inne listy w r. 1661. Marténe i Durand wydali dwie homilje; ułamki zaś wielu innych homilij zebrał Sirmond i wydał je wraz z całkowitym zbiorem dzieł św. Awita. Dzieła te znajdują się także w Biblioth. max., Lugd. t. X i u Galland'a, Biblioth. Patrum t. X. Kościół obchodzi pamiątkę św. Awita d. 5 Lutego. (Haas).
