Encyklopedja Kościelna/Berno z Reichenau
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom II) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Berno z Reichenau, zwany także Bernardem, niemiec z pochodzenia, był benedyktynem z klasztoru Prüm pod Trevirem. 1008 r. ces. Henryk II (święty) mianował go opatem w Reichenau (Augia dives) nad jez. Bodeńskiém. Opat Immo, poprzednik Bernarda, człowiek grubych obyczajów i niespokojnego charakteru, słynny i kwitnący niegdyś klasztor o ciężki upadek przyprawił: wielu uczonych zakonników musiało przenieść się w inne strony, szkoła stała pustkami, bibljotekę rozgrabiono. Mnich Rupert, wuj głośnego później Hermana Contractus, w smutnych elegjach, które do nas nie doszły, opiewał upadek swego klasztoru. Bernard 40 lat był przełożonym w Reichenau i gorliwą pracą potrafił przywrócić klasztorowi i jego szkole dawną ich świetność. Podług świadectwa Egona (De viris illustribus Augiae, in Pezii, Thes. t. I) był on sam jednym z najuczeńszych mężów, których kiedykolwiek Reichenau posiadało; jako poeta słynął on między współczesnymi; nie mniejsze także posiadał imię z daru wymowy i siły rozumowania. Straty poniesione przez bibljotekę klasztorną starał się zapełnić, w tym celu skupował książki i krzątał się pilnie około przygotowywania świeżych rękopismów. Szkoła w Reichenau, licznie uczęszczana, szczyciła się wtedy znanym w całej Europie Hermanem Contractus. W Reichenau przebywał także brat Hermana, uczony mnich Werinhar, który pragnieniem wiedzy i pobożnością powodowany, udał się do Palestyny, lecz tam śmierć znalazł i pochowany został na cmentarzu Haceldama. Jedną z zasług Bernarda było wprowadzenie pewnych ulepszeń do muzyki kościelnej. Towarzyszył on (1014) Henrykowi II, udającemu się na koronację do Rzymu (za Benedykta VIII), i tu obeznawszy się bliżej z melodjami kościelnemi, po powrocie w Niemczech je zaprowadził. Względy, jakich u Papieża, cesarza i książąt doznawał, obracał na pożytek swego klasztoru. I tak, jego staraniem, cesarz w 1016 r. i Jan XX zatwierdzili przywileje Reichenau. Bernard zbudował tu także kościół św. Marka. Po 40 latach przełożeństwa, um. 7 Cz. 1048 r. Dzieła Bernarda, które do nas doszły, są: 1) De officio missae, seu de rebus ad officium missae spectantibus (w Biblioth. max. Patrum t. XVIII); 2) Qualiter adventus Domini celebretur, quando nativitas Domini feria secunda evenerit (Pezii, Anecdota t. IV); 3) Dialogus cum Gerungo monacho, qualiter quatuor temporum jejunia per sua sabbata sint olservanda (Pez. l. c); 4) Vita S. Ulrici, bisk. augsb. (Surius ad 4 Julii); 5) Vita S. Meginradi, pustelnika w Reichenau, zamordowanego przez rozbójników w 861 r.; 6) Epistolae XI; 7) De varia psalmorum atque cantuum modulatione; 8) Officium de S. Udalrico; 9) Prologus in Tonarium; 10) Tonarius; 11) De consona tonorum. Wszystkie te traktaty muzyczne znaleść można u Gerberta, Scriptores eccl. de musica, t. II. Historja Allemanów przypisywana Ber., jest dziełem niejakiego Bennona. Cf. Hefelego artykuł o umysłowym stanie Allemanji w 9, 10 i 11 wiekach, w Tüb. theol. Quartalschrift, za 1838 r. (Hefele). J. N.
