Encyklopedja Kościelna/Blemmida Nicefor

<<< Dane tekstu >>>
Tytuł	Encyklopedja Kościelna (tom II)
Redaktor	Michał Nowodworski
Data wyd.	1873
Druk	Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii

›››

[396] Blemmida Nicefor, uczony zakonnik i kapłan na górze Athos, tak słynął swoją cnotą i erudycją, że najsławniejsi ludzie w tym czasie poczytywali sobie za zaszczyt być jego uczniami. Tron kplski zajmował wówczas Baldwin II, cesarz łaciński, a w Nicei panował cesarz Jan Dukas Watas. Blemmida podzielał wielką myslmyśl Watasa połączenia Kościoła greckiego z łacińskim. Bronił on tej myśli szczególniej na zjeździe religijnym, zwołanym do Nicei r. 1233, gdzie przedstawił naukę o pochodzeniu Ducha Św. z wielką erudycją, i oparty szczególniej na dowodach, czerpanych z ojców Kościoła greckiego. Zebrał następnie te wszystkie dowody i wydał w 2 traktatach, z których jeden był wystosowany do Jakóba, arcyb. bulgarskiego, drugi do cesarza Teodora Laskarysa. Leon Allacjusz wydał je po grecku i po łacinie w 1 t. Graeciae orthodoxae scriptores. Przekład łaciński Allacjusza znajduje się także na końcu 1 t. Raynalda, Continuatio Annalium Baronii. Powaga Blemmidy najlepiej pokazuje się z następującego zdarzenia. Watasem opanowała najzupełniej sycyljanka Marchezina, kobieta przewrotna i wyuzdanej oddana rozpuście. Otóż, gdy pewnego razu weszła ona do kościoła, przy klasztorze św. Grzegorza Cudotwórcy, gdzie naówczas przebywał Blemmida, odważny zakonnik zmusił ją do opuszczenia świętego miejsca, ogłosił to zdarzenie w okólniku, który wszędzie rozesłał (jest on u Leona Allacjusza De Eccl. occident. et oriental. perpetua consens. lib. II c. 14 p. 717) i tym sposobem obalił potęgę nałożnicy. Syn i następca cesarza, Teodor Laskarys, chciał przez wdzięczność Blemmidzie oddać patrjarchat, naówczas wakujący (1255; cesarze bowiem nicejscy, chociaż Konstantynopol nie był w ich ręku, mianowali patrjarchę konstantynopolskiego, jakby in partibus); zakonnik jednak wyprosił się od tej godności. Praca jego p. t. Epitome Logicae była wydana przez J. Wegelina r. 1605 po grecku i po łacinie w Augsburgu. Więcej szczegółów u Leona Allacjusza, De Eccl. occid. etc. perpet. consens. l. II. c. 14 p. 712; u Raynalda, Cont. Annal. Baron ad an. 1233 n. 7 i 8; w Tybingskim kwartalniku teol. 1847 p. 1 p. 55.  (Hefele). X. M-i.