Encyklopedja Kościelna/Emmeram opactwo benedyktyńskie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Emmeram, opactwo benedyktyńskie w Regensburgu, podług niektórych założył Teodo, za którego św. Emmeram przybył do Bawarji; prawdopodobniej jednak założył je dopiero Teodo II razem z św. Rupertem, bpem salzburgskim, ok. 697 r. Opactwo połączone było wówczas z biskupstwem ratysbońskiém i pierwszym opatem biskupem był Wicterp. Przy grobie św. Emmerama działo się wiele cudów, rosła więc sława i bogactwo klasztoru. S. Wolfgang († 994) oddzielił opactwo od biskupstwa; podział jednak majętności, przez niego przy tém oddzieleniu zrobiony, był później przez długi czas powodem sporu biskupów z opactwem. Pierwszym opatem infułatem był Ulrych (1247—1260). Opat Karol (1292—1305) otrzymał dla opactwa od cesarza Adolfa tytuł księstwa. Klasztor ten bogactw swoich używał na opatrywanie biednych i szerzenie nauk. Biedni mieli tam codziennie stół gotowy; opat Romuald zbudował dom dla biednych i szpital dla chorych. R. 961 cesarz Otto I w darowiźnie swej dla klasztoru mówi, że robi ją dla tego, ponieważ zakonnicy tamtejsi pobożnością i nauką gorliwie Bogu służą. W XI w. odznaczyli się tu: hrabia Arnold v. Vohburg (którego 2 księgi o św. Emmeramie należą do najlepszych źródeł historji bawarskiej); Othlo i Wilhelm, późniejszy opat w Hirschau. Z XI też wieku pochodzi Emmeramensis monachi chronicon (ap. Oefele, Rer. Boic. script, 1) i przez Awentyna (ob. Turmair) spożytkowana księga zakonnika Haimerana o pisarzach kościelnych. Później zasłynęli tu jako pisarze: Krzysztof Hofmann † 1534; opat Ign. Tranner † 1694; Benedykt Widel; Celestyn Vogl † 1691, autor dzieł: „Mausoleum d. Eramerami“ i „Ratisbona monastica,“ pomnożonej przez opata I. B. Hemm (Regensb. 4 wyd. 1752); Frobenius Forster, któremu zawdzięczamy najlepsze wydanie dzieł Alkuina (ob.); Roman Zirngibl, zasłużony w dziejopisarstwie bawarskiém. Gdy stare to opactwo zostało 1803 r. zniesione (oddane księciu Thurn i Taxis), 912 cennych rękopismów przeniesiono ztąd do królewskiej bibljoteki w Monachium. (Schrödl).
