Encyklopedja Kościelna/Ferreri Zacharjasz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Ferreri Zacharjasz, ur. w Vicenza 1479, uczył się prawa kanonicznego w Padwie. Zostawszy benedyktynem kongregacji Monte-Cassino, zamiłowany w naukach, a szczególniej w poezji, w celce swojej zecrał biblioteczkę, którą przełożony kazał mu odebrać, czy to dla tego, że składające ją książki nie odpowiadały swą treścią jego powołaniu, czy też, że jako własność prywatna przeciwiły się ślubowi ubóstwa. F. zmartwiony, gdy nie mógł pozyskać zwrotu księżek, postanowił przejść do zakonu kartuzów. Przełożeni sprzeciwili się temu: F. uszedł z klasztoru potajemnie. Zmuszony wrócić do swego klasztoru, wysłany był ztamtąd 1506 do Rzymu, na kontynowanie swoich studjów. Zamyślał zawsze o kartuzach i, będąc 1508 r. w Wenecji, wstąpił do ich nowicjatu; nowe jednak przeszkody nie pozwoliły mu na złożenie profesji. Wybrany na opata w Subiaco, znajdował się na synodzie w Pizie, zwołanym 1511 r. pko Pap. Juljuszowi II, był sekretarzem tego soboru i gwałtownie występował pko Papieżowi. Za Leona X został F. 1519 r. biskupem w Guardia (w Neapolitańskiem). Wysłany jako nuncjusz do Polski, z misją pogodzenia króla Zygmunta Starego z siostrzeńcem, spóźnił się, bo wojna pruska już wybuchła. Przybył do Polsk i w Lutym 1520, ale dopiero w Maju t. r. stanął w Toruniu, gdzie kazał publicznie spalić dzieła Lutra i postać jego wypchaną ze słomy; młodzież, zarażona już herezją, kamienie i drwiny rzucała za nuncjuszem. Wyrok pierwszy królewski, wydany w Toruniu pko różnowiercom 1520 r., był skutkiem namowy F’a. Z polecenia Papieża udał się F. do Wilna, aby na miejscu wywiedzieć się o życiu i cudach królewicza Kazimierza, o którego kanonizację wówczas chodziło. Poselstwo F’a opisali: Andrzej Krzycki, bp przemyski, bardzo dla nuncjusza nieprzychylnie, ale opisu tego nie wydał drukiem, i Stanisław Górski w V t. Tomicianów. Zbiór dokumentów, tyczących tego poselstwa, wyszedł u Hallera w Krakowie 1521 r. kart 16. F. powróciwszy do Włoch, był rządcą Faenzy; um. w Rzymie 1526 czy 1527 r. Napisał: S. Carthusiensis ordinis origo, Mantua 1509; Promotiones et progressus sacro-sancti Pizani Concilii, nec non acta et decreta, in f.; Apologia sacri Pizani concilii moderni, Pisae 1511; Acta scitu dignissima Constatiensis concilii, Mediol. 1511; Decreta et acta conc. Basiliensis, 1511 in f.; Lugdunense somnium de divi Leonis X pontif. max. ad summum pontificatum divina promotione, carmen, Lugd. 1513; Vita s. Casisimiri (ob. Kazimierz ś.); Oratio de eliminandis de regno Poloniae erroneis traditionibus Lutheri, ib. 1521 (cf. Jocher, Obr. bibl. III 561); De reformatione Ecclesiae, suasoria oratio ad Hadrianum VI pontif. max., Venet. 1522; Hymni novi ecclesiastici, Rom. 1525.
