Encyklopedja Kościelna/Franciszek Mayron
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom V) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1874 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Franciszek Mayron (de Mayronis), podany za błogosławionego (26 Lipca) w Menologium franciszkańskiem Hueber'a; franciszkanin, jeden z najcelniejszych uczniów Duns’a Scota i wymowny obrońca Niepokal. Poczęcia Najśw. Panny, ur. się w Digne, w Prowancji, długi czas wykładał lekcje na uniwersytecie paryzkim, jako bakałarz teologji, i wreszcie, na wstawienie się Roberta, króla Sycylji, który bardzo go cenił i Papieża Jana XXII, mianowany został r. 1323 doktorem i nauczycielem tej szkoły. Pierwszy on r. 1315 poddał się tak zwanemu aktowi sorbony (actus sorbonnicus) i zaprowadził go swym przykładem. Ów akt polegał na tém, iż przez lato każdego roku we wszystkie piątki bakałarze teologji odbywali dysputy, trwające nieprzerwanie od 5 godz. rano aż do 7 wieczorem, i w których jeden defendent musiał odpowiadać na zapytania i odpierać zarzuty wielu oponentów. Um. r. 1325 w Placencji. Trithemius (Script. Eceles. n. 561 in Bibl. Eccl. J. A. Fabricii) sławi go, jako męża odznaczającego się ogromną znajomością Pisma św., szlachetnemi zasadami filozofji, subtelnym i bystrym rozumem, darem wymowy i porządnym stylem. Powyższy sąd stwierdzają nadane mu, według ówczesnego obyczaju, nazwy; doctor illuminatus et acutus, i pozostałe po nim pisma. Oprócz wielu traktatów filoficznych, napisał on: 1) Commentaria in 4 libros sententiarum. 2) Mowy na post 40-dniowy. 3) Rozprawy o różnych przedmiotach religijnych, 4) O Pater noster i Magnificat. 5) Objaśnienie dziesięciu przykazań boskich. 6) Prawdy teologiczne, zawarte w dziele św. Augustyna o mieście Bożém. O niewydanych dziełach Mayrona podają: Wadding, De script, ord. min., i Oudin, Comment, de script. eccl. Franciszek Mayron był, jak i jego nauczyciel, realistą i w ogólności szedł we wszystkiem za nim; dołożył jednak tu i owdzie wiele swoich własnych, bystrych, ale też nieraz i próżnych pomysłów. Cf. Wadding Annales t. III p. 301; Dupin, Nouvelle bibl. des aut. eccl. t. XI p. 70; Cave Historia literaria, t. II in Appendice ad. a. 1315 p. 17.
