Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolicae sedis gratia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apostolicae sedis gratia |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apostolicae sedis gratia, to jest, „z łaski Stolicy Apostolskiej:“ formuła używana przez biskupów, przed ich tytułem, naprzykład, w listach pasterskich i t. p.: „Z Bożej i Stolicy Apostolskiej łaski Biskup N.“ Binterim w rozprawie: Dei et apostolicae sedis gratia, wykazał, że papieże nie narzucili biskupom tej formuły. Leon Wielki domagał się wprawdzie dla Stolicy Apostolskiej prawa potwierdzania biskupów, jak widzimy z 79 listu jego do cesarza Marcyjana. Dopiero w kilka wieków później Bonifacy, apostoł Niemiec, w liście do Zacharyjasza papieża mianował się Servus apostolicae sedis. Papież Jan XIII oświadczył w r. 969. że biskup Jan z Benewentu otrzymuje godność arcybiskupią per apostolicae auctoritatis concessionem. W r. 1008 Herybert arcybiskup koloński mianował się: Indignus Christi et Clavigeri ejus servus; Eberhard, biskup bambergski, pisał roku 1152: Divina et apostolica gratia. Formuła Apostolicae sedis gratia, dość często powtarza się od XII wieku i biskupi mieli sobie za chlubę wyrażać nią swe przywiązanie do Stolicy Apostolskiej. Thomassin w dziele: de Nova et veteri Eccles. Disciplina, myli się twierdząc, że łaciński biskup Cypru r. 1251 pierwszy użył tej formuły, która od XII już wieku przez wszystkich biskupów była używaną. L. R.
