Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolicy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apostolicy |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apostolicy. W wielkiém dziele swojém przeciw heretykom ś. Epifanijusz (zmarły r. 402), wspomina o sekcie Apostolików, którzy tak się nazywali ponieważ twierdzili, że na wzór Apostołów, wyrzekają się wszelkiej własności ziemskiej. Lecz rzeczywiście przedsięwzięcie to wynikało u nich z wyobrażeń gnostycznych o bezwarunkowej skazitelności materyi, i dla tego brzydzili się małżeństwem. Znajdowali się oni we Frygii, Cylicji i Pamfili. Inna sekta tegoż nazwiska wylęgła się w XII wieku, nad Renem, w okolicach Kolonii, tudzież w Perigueus, we Francyi. Była to epoka manicheizmu. Wyobrażenia gnostyczne i manichejskie, połączone ze szczerą żądzą ubóstwa i prostoty apostolskiej, zrodziły mnóstwo sekt dziwacznych, wszystkich atoli w gruncie swoim jednostajnych. Mamy dwa kazania ś. Bernarda przeciw tym heretykom. Odrzucali oni wszystko, cokolwiek podług ich mniemania, nie było postanowioném bezpośrednio przez Chrystusa lub apostołów. Oburzenie publiczne przeciwko tym sektom było tak wielkie, że kilkunastu z nich lud w Kolonii powrzucał w ogień. L. R.
