Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolscy bracia

<<< Dane tekstu >>>
Autor Leon Rogalski
Tytuł Encyklopedyja powszechna
Tom Tom II
Rozdział Apostolscy bracia
Wydawca S. Orgelbrand
Data wyd. 1859
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Apostolscy bracia. Sekta, która miała na celu zwrócenie Kościoła do ideału pierwotnej społeczności chrześcijańskiej, bez względu na jego rozwój i postępy. Jej założycielem był Segarelli, Parmeńczyk, młody zapaleniec. Nie będąc przyjętym do zakonu Franciszkanów, założył w r. 1261 bractwo, które na wzór apostołów, zgromadzając się na modlitwę i śpiewanie pieśni pobożnych, zapowiadało blizkie przyjście królestwa Bożego. Kobiety były przyjmowane do bractwa, pod nazwą sióstr duchownych; co ściągnęło na nie podejrzenie o niemoralność. Mikołaj IV papież wydał przeciw nim r. 1286 i 1290 wyroki potępiające. Segarelli r. 1300 żywo spalony został. Zastąpił go Dolcino Medyjolańczyk i umiał podnieść sektę przepowiadaniem przyjścia królestwa Bożego, i upadku Rzymu. Po różnych podróżach do Tyrolu i Dalmacyi, zgromadził swych uczniów w Nowarze, w Pijemoncie, r. 1304 wypowiedział otwartą wojnę Kościołowi rzymskiemu, rabował i niszczył domy Boże. Biskup Vercelli ogłosił przeciw bractwu krucyjatę r. 1307, pobite było na głowę w obwarowanym obozie pod górą Zebello. Dolcino wraz z swą towarzyszką Małgorzatą, wzięci w niewolę, żywcem spaleni zostali. Ale błędy braci apostolskich, przetrwały w pojedyńczych sektach, aż do początku wieku XV. Pisali o nich Schlosser: Abälard und Dulcin, Gotha 1807; Krone: Fra Dolcino und die Patarener, Lipsk 1844; Hahn: Ueber Fra Dolcino, w Studyjach wirtembergskiego duchowieństwa ewangelickiego, 1846, tem XVIII. L. R.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Leon Rogalski.