Encyklopedyja powszechna (1859)/Apostolscy bracia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedyja powszechna |
| Tom | Tom II |
| Rozdział | Apostolscy bracia |
| Wydawca | S. Orgelbrand |
| Data wyd. | 1859 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Apostolscy bracia. Sekta, która miała na celu zwrócenie Kościoła do ideału pierwotnej społeczności chrześcijańskiej, bez względu na jego rozwój i postępy. Jej założycielem był Segarelli, Parmeńczyk, młody zapaleniec. Nie będąc przyjętym do zakonu Franciszkanów, założył w r. 1261 bractwo, które na wzór apostołów, zgromadzając się na modlitwę i śpiewanie pieśni pobożnych, zapowiadało blizkie przyjście królestwa Bożego. Kobiety były przyjmowane do bractwa, pod nazwą sióstr duchownych; co ściągnęło na nie podejrzenie o niemoralność. Mikołaj IV papież wydał przeciw nim r. 1286 i 1290 wyroki potępiające. Segarelli r. 1300 żywo spalony został. Zastąpił go Dolcino Medyjolańczyk i umiał podnieść sektę przepowiadaniem przyjścia królestwa Bożego, i upadku Rzymu. Po różnych podróżach do Tyrolu i Dalmacyi, zgromadził swych uczniów w Nowarze, w Pijemoncie, r. 1304 wypowiedział otwartą wojnę Kościołowi rzymskiemu, rabował i niszczył domy Boże. Biskup Vercelli ogłosił przeciw bractwu krucyjatę r. 1307, pobite było na głowę w obwarowanym obozie pod górą Zebello. Dolcino wraz z swą towarzyszką Małgorzatą, wzięci w niewolę, żywcem spaleni zostali. Ale błędy braci apostolskich, przetrwały w pojedyńczych sektach, aż do początku wieku XV. Pisali o nich Schlosser: Abälard und Dulcin, Gotha 1807; Krone: Fra Dolcino und die Patarener, Lipsk 1844; Hahn: Ueber Fra Dolcino, w Studyjach wirtembergskiego duchowieństwa ewangelickiego, 1846, tem XVIII. L. R.
