Hultajska Trójka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Hultajska Trójka |
| Pochodzenie | Poezye Studenta Tom I |
| Wydawca | F. A. Brockhaus |
| Data wyd. | 1863 |
| Miejsce wyd. | Lipsk |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tom I |
| Indeks stron | |
Bogaty kupiec już zrabowany
We krwi się broczy z rodziną;
Dwaj zbójce liczą już skarb zabrany,
A trzeci — spieszy po wino. —
Wybiegłszy na świat z dzikiej pieczary,
Gdy w miejskie zbliża się mury,
Jakieś po Glowie snują się mary —
W duszy — wstał zamysł ponury —
« Gdyby tych skarbów można nie dzielić
Z towarzyszami — o! dwoma —
Samemu życie, ach! rozweselić? — »
Tak duma — wzdycha i duma — —
I jak pomyślał, zrobił niedługo
Krótki czas, ważna przyczyna
Wracając z miasta z szybką usługą —
Umięszał — nie wino do wina. —
Wróciwszy, misy zastawia żwawo
Bracia — pokarmem — nie styją,
Aż wino w oczach zawrze jaskrawo,
Lecz bracia jakoś nie piją. —
Aż w jednej chwili, Bracia skoczyli
I wspólnym, uczonym razem —
O ziem braciszka — już powalili
I w pierś ubodli żelazem —
Żelazo zbójczym znajomym ciosem
Niedługo pierś paliło,
Niedługo wargi już drgały głosem
I serce niedługo biło — — —
I w zabójczej piersi, jest chwila pewna,
Gdzie panem boskie uczucie —
I w zbójczym oku, godzina rzewna,
Kędy gra bliźnie spółczucie.
Ale konając towarzysz trzeci,
Nim piekielnego dał ducha;
Śmiech mu piekielny co zemsta nieci,
Twarz rozdarł z ucha do ucha!
Skonał! wrzasnęli: z dzikim uśmiechem
Skarb do nas tylko należy!
Skonał! podwójnem, grobowem echem
Ściany jaskini obieży.
I rączo bracia skarby złupione
Rozdzielają między siebie
Potem w kielichy brzękli spienione.
Do Ciebie Bracie! Do Ciebie!
Spełnili toast — klejnoty dzielą,
Mój pierścień męża, a żona
Z synem, nas jeszcze tu poweselą.
„Dla mnie ten krzyżyk z jej łona.
Ale go jeszcze nie dotknął ręką
Gdy nogi pod nim zadrżały,
Drugi się zdławił z pianą piosenką,
Bo nagle piersi ustały —
Gdy padli w mękach na martwe głazy
Próżno walcząc z śmierci marą,
Poznali z brata śmiejącej twarzy
Czyją się stali ofiarą. —
I wszedł wędrowiec do tej pieczary,
A widząc braci szkielety —
Widział tam jeszcze — choć próżne czary
I pokrwawione sztylety. —
