Kobieta wobec Chrystusa/I
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Kobieta wobec Chrystusa |
| Rozdział | I. |
| Data wyd. | 1915 |
| Miejsce wyd. | Milwaukee |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
Było pod wieczór. Słońce ostatni brzask roztaczało na niebie odbijając złotym blaskiem na ziemi.
Taki właśnie odbłysk zachodzącego światła padł silniej na małą dolinę jakby w niej dłużej dzień zatrzymać chciał.
Cisza i spokój zlewa się razem z ostatniemi promieniami słońca, nadając całej okolicy wyraz oczekiwania.
Przypuszczenie to, potwierdza gromadka starszych mężów, którzy gestykulując, rozmawiają żywo między sobą, zwracając przytem co chwilę wzrok ku przejściu doliny.
Zaś w okienku niskiej chatki przyczepionej do wychylającego się z doliny podgórza, ukazuje się co chwilę blada twarz młodej dziewczyny, rzucając również niespokojny wzrok po całym obszarze doliny.
Wiedziała już od kilku dni, że był w tej okolicy, — słyszała o sławie jaką z dniem każdym zyskiwał, była świadkiem rozmowy starszych radnych, którzy zdumiewali się nad jego mądrością i dziewczęca jej dusza, która dotąd nie wybiegała po za dolinę, po za pracę domowego zacisza, po za granicę nakreśloną wówczesnym czasie kobiecie zatrzepotała się nagle jak ptak więziony w klatce do czegoś nieznanego...
Więc jest jakieś życie ponad to co ją otaczało?
Są jakieś inne prawa nad te, którym otaczający ją Świat podlegał?...
A Ten co niesie te prawa — tę odmianę życia — któż On?...
Któż On — Ten o którym mówią na górach i dolinach, Ten, o którym rozgłos doszedł ich chaty i zbudził w duszy nieznane dotąd pragnienia?...
Mówili starsi, że dziś miał przejść dolinę...
Od rana już, z bijącem sercem śle tęskny wzrok w dal... Wieczór się zbliża, cicha dolina kąpie się w ostatnim blasku słońca a Jego nie widać.
Zadumane dziewczę stoi nieruchome z wytężonym wzrokiem ku szczytom pagórków.. Wtem, drgnęła... Oczy nabrały wyrazu rozrzewnienia a usta jakby okrzykiem zachwytu rozwarły się...
Z najbliższego pagórka, spuszczała się w dolinę postać, która przy blasku zachodzącego słońca zdało się, że raczej płynie aniżeli stąpa. Coś nieziemskiego było w całej postaci, to też dziewczyna przywarła do niej spragnioną duszą i — czy idący odczuł to pragnienie, czy też przedtem miał zamiar odpocząć w tej chacie, bo wprost do niej skierował swe kroki.
Maryo! do nas idzie! ozwał się radośnie z drugiej izby głos starszej kobiety, która krzątając się około kuchni, raz po raz także rzucała wzrok przez okno.
Trzeba Go przyjąć! — ozwał się tenże sam głos po chwili, chodź siostro, pomóż mi przygotować wieczerzę!
Ale Marja zatopiona w zbliżającej się postaci, na wezwanie siostry ani się ruszyła. A gdy za chwilę w otoczeniu starszych, którzy pragnęli Go słyszeć — wszedł w domostwo, przybliżyła się nieco gdy już byli zasiedli, a podsunąwszy Mu pod nogi oparcie, osunęła się sama nieznacznie i wpół siedząc wpół klęcząc — napawała swą duszę Jego mową.
Świat; nowy roztoczył się przed nią...
On mówił o zbliżającym się królestwie niebieskim... o równości i miłości jakie tego królestwa będą udziałem...
Zasłuchała i wpatrzyła się Marya w nowy obraz jestestwa ludzkiego jaki młody rabi kreślił w wyobraźniach słuchających.
A gdy starsza siostra stanęła w drzwiach i z wymówką powiedziała: — Panie, nie dbasz, że siostra moja mnie samą zostawiła abym posługiwała? Rzeczże jej aby mi pomogła.
On odpowiadając jej rzekł:
— Marto! Marto! troszczysz się i kłopoczesz około wielu rzeczy, aleć ci jednego potrzeba. Marya dobrą cząstkę obrała, która od niej odjęta nie będzie.
I ta cząstka dana Maryi przez Niego — Jezusa z Nazaretu, pozostała w kobiecie na świecie domagając się uznania i równouprawnienia.
∗
∗ ∗ |
Garnącą się kobietę ku boskim naukom, Jezus nie odsunął, ale nawet na prośbę siostry troszczącą się o Jego ugoszczenie — robi raczej wymówkę, że brak jej jest znajomości spraw duchowych i zaznacza, że Marya dobrą cząstkę obrała, która od niej odjętą nie będzie.
Czyż nie mamy w tem dowodu, że kobiecie jeźli jej umysł pragnie, to wolno jej i ma prawo wejść w Boże sprawy?
Gdyby więcej kobiet było tak śmiało garnęło się do nauki Chrystusa jak Marya, to spewnością byłby je włączył do swoich uczniów a następnie byłby wysłał tak samo jak innych tę naukę głosić po wszej ziemi.
W powyższem, mamy przykład jak Chrystus się zapatrywał na sprawę równouprawnienia. Wówezesnym czasie, szczególniej w narodzie żydowskim, kobieta była odsądzoną od wszelkiej nauki a tem więcej od talmudu i filozofii, ale Chrystus nie zważa na ustawy starego zakonu i mniemając kobietę być równą mężczyźnie — przypuszcza ją do swych nauk. O Maryi garnącej się do wiedzy duchowej powiada:
— “Marya dobrą cząstkę obrała, która od niej odjętą nie będzie”.
Dał więc tu Chrystus pierwsze uprawnienie kobiecie.
Ta “cząstka” boskiej wiedzy, którą Marya obrała, rozwija się przez następne wieki w kobiecie i nie była jej odjętą, aż doszła swej pełni — swego rozkwitu, — dziś kobieta stoi nietylko w pełnym świetle świeckiej nauki ale i w pełnym świetle boskiej wiedzy.
