W wielkim ogrodzie, na stawie, Z Gęsią Łabędź żył pospołu; Ten, przeznaczony ku pańskiej zabawie, Tamta, do stołu. Razem się w wodzie pluskały, Albo płynęły w zawody,
Zazdroszcząc sobie, mimo powierzchownej zgody,
I łakoci z rąk pana i mniemanej chwały.
Pewnego razu, Kucharz podchmielony, Mając zgotować wieczerzę, Łabędzia za Gąskę bierze,
Ciągnie do kuchni; Ptak, wielce strwożony, Widząc, że mu śmierć zagraża,
Jął się użalać przecudnemi tony.
Ten śpiew łabędzi wytrzeźwił Kucharza.
«Hola! zawoła, działajmy ostrożnie! Niechajże Bogi mnie strzegą, Ażebym piewcę takiego Upiekł na rożnie!
Zaiste, gardła podciąć się nie godzi
Ptakowi, co go tak wdzięcznie używa!»
W złej doli, mowa pochlebna i tkliwa
Często pomoże, a nigdy nie szkodzi.
