Mój łaskawy panie!

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Cyprian Kamil Norwid
Tytuł	Mój łaskawy panie!
Pochodzenie	Dzieła Cyprjana Norwida
Redaktor	Tadeusz Pini
Wydawca	Spółka Wydawnicza „Parnas Polski”
Data wyd.	1934
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	skany na Commons
Inne	Cały tekst Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[149]

MÓJ ŁASKAWY PANIE!

O nieco miłosiernej nieindyferencji^[1],
Proszę i szlę egzemplarz mojej konferencji^[2],
Dając wiedzieć, że tejże jest pareset jeszcze
W Luksemburskiej księgarni, gdzie przędą ją wieszcze^[3].
Zaś honorem uręczę, że, choć dnie się mienią,
W ojczyźnie jest pareset figur, co mnie cenią,
Choćby przeto, że w równej liczbie nieraz klaszczą.
Matematycznie zatem, jak wyżej się rzekło,
Chciej dopomóc, żeby to poszło prędzej w piekło,
I nie nazbyt księgarskim pleśniło się kątem:
Owym prędzej, gdzie Kokcyt szumi z Acherontem^[4]
A ciężkie mroki myśli nad białodrzewami
Wiszą i obszernemi kołują skrzydłami.
Tam — w szlafroku, przypadkiem, obywatel zacny
Czytuje, jeśli styl jest okrągły i łacny;
Tam i literat, mniej od czytelnika szczerszy,
Onaśladuje ciebie, zbluźni i owierszy...
A zecer po dwa błędy zrobi w każdem słowie,
Harpje^[5] westchną i głodni nadlecą orłowie...
Słowem, że, gdybyś mroki nawiedził Kimrysów^[6]

[150]

Nie zaniechaj messeńskiej mojej i jej rysów
I uderz byka w piersi, i krew wytocz czarną,
I zaklnij!... Mówię tobie, że duchy się zgarną...
Mówię, że nawet Matki twej serce na licu
Przez gałęzie topoli wybłyśnie w księżycu:
Ale ty jej miecz podasz, choć serce się kraje^[7].
I wspomnisz... że, jak Kolumb, postawiłem jaje!
1869—1870, Paryż.

1. indyferencja (łac.) — obojętność; «nieindyferencja» — życzliwa uwaga.
2. mowa o «Rzeczy o wolności słowa» (Paryż, 1869), poprzednio wygłoszonej przez poetę na zebraniu (z francuska «Konferencji») w Paryżu.
3. «Księgarnia luksemburska», polska księgarnia wydawnicza w Paryżu, własność Władysława Mickiewicza, syna poety.
4. Kokytos (łac. Cocytus), rzeka w Hadesie, dopływ Achorontu.
5. harpje, w mitologji greckiej drapieżne, żarłoczne ptaki z głowami kobiecemi.
6. Klinmerjowie, u Homera mieszkańcy oceanu na zachodnim krańcu ziemi, tuż przy wejściu do Hadesu, wśród wiecznej ciemności («mroki»).
7. ostatnie wiersze (20—27) są przypomnieniem opisu ofiary, składanej przez Odyseusza dla wywołania duchów zmarłych (zoh. «Odysseja» księga XI).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Cyprian Kamil Norwid.