M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych/Przedmowa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słowniczek wyrazów obcych |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1899 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
|
| Indeks stron | |
Język polski, podobnie jak wszystkie języki ludów ucywilizowanych, przyswoił sobie wiele wyrazów obcych, pochodzących głównie z języków klasycznych, stosunki zaś polityczne, handlowe i przemysłowe z obcemi narodami wprowadziły znaczną liczbę wyrazów i zwrotów cudzoziemskich.
Jest przeto spory zastęp tych wyrazów, używanych tak w mowie potocznej, jak i w utworach drukowanych, skutkiem czego zrozumienie treści bywa niekiedy utrudnione dla nieobeznanych z obcemi językami.
Wyrazy obce, w języku polskim używane, można podzielić na trzy grupy lub rodzaje. Do pierwszych zaliczamy takie, które przyswoiliśmy sobie zupełnie i obcą ich pisownię zamieniliśmy na swoją; znaczenie tych wyrazów jest powszechnie zrozumiałe, np.: fatygować, delikatny, etc.
Do drugiego rodzaju należą wyrazy obce niezupełnie przyswojone, ciągle jeszcze przybywające, więcej lub mniej znane, a używające albo całkiem obcej pisowni, albo też częścią naszej, częścią obcej.
Trzeci rodzaj stanowią wyrazy obce mało spopularyzowane, używane przez ludzi uczonych lub fachowców w uprawianych przez nich gałęziach wiedzy i umiejętnościach.
W niniejszym „Słowniczku“ zamieszczone zostały wyrazy ze wszystkich tych trzech działów z pominięciem tylko wyrazów dotyczących fachów, jako zbyt specjalnych i przez ogół nie używanych.
Słowniczek ten, opracowany przez kilku filologów, oraz przy pomocy najlepszych słowników, ma służyć głównie do podręcznego użytku przy czytaniu gazet, pism perjodycznych i utworów beletrystycznych. Celem jego jest także zastąpienie wyrazów obcego pochodzenia, niepotrzebnie wprowadzonych do naszego języka, wyrazami swojskiemi, toż samo pojęcie oddającemi.
Do Słowniczka tego wprowadzone zostały niektóre popularniejsze obce wyrażenia i przysłowia nieraz u nas przytaczane, których znaczenie podajemy dosłowne, lub też odpowiednie w naszej mowie.
Wreszcie przy wyrazach, wymawiających się inaczej, jak są napisane, dodano właściwe ich wymawianie.
Co do pisowni wyrazów obcych, to ponieważ wiele z nich zatrzymało jeszcze brzmienie cudzoziemskie, należy ich przeto szukać nieraz i pod jedną i pod drugą literą, wymawiającą się podobnie, np. k i c, sz i ch, ex i eks, egz i t. p.
Skrócenia oznaczające pochodzenie językowe wyrazów:
| angielski—a. | niemiecki—n. |
| arabski—ar. | perski—pers. |
| francuski—f. | rosyjski—r. |
| grecki—g. | sanskryt—skrt. |
| hiszpański—h. | skandynawski—sk. |
| hebrajski—hbr. | szkocki—szk. |
| holenderski—hol. | tatarski—tat. |
| hinduski—ind. | turecki—tur. |
| łaciński—ł. | węgierski—węg. |
| małorosyjski—młr. | włoski—w. |
| a. — albo. | przen.—przenośnie. |
| ob.—zobaczyć. | zn.—znaczy. |
| dosł.—dosłownie. | =—to samo co. |
