M. Arcta Słownik Staropolski/2. Wywrzeć

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Antoni Krasnowolski, Władysław Niedźwiedzki
Tytuł	M. Arcta Słownik Staropolski
Wydawca	M. Arct
Data wyd.	ok. 1920
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	skany na Commons
Inne	W – wykaz haseł W – całość
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku

›››

[855]

 2. Wywrzeć, 1) wypuścić z zawarcia; rozpuścić, rozpędzić (W. psy ze smyczy = wysworować; niedźwiedzie, konie nań wywarł; W. potęgę piekła na biednego człeka; wojsko zbiera i lud wywiera = wyprowadza gromadnie, wywala; wywarł kły na ogary; W. potwarz na kogo); 2) wybluzgotać, bluznąć (usta szalonych wywierają głupstwa); 3) niedok. wywodzić, wyśpiewywać (słowik mutety wywiera); 4) wywierać nad kim prawa = rozpościerać, rozciągać, rościć; 5) W. kogo = wykluczyć, wyłączyć, nie przypuścić; W. się, 1) wywalić się, wytoczyć się, wyledz (z północy wywrze się wszystko złe; woda się ze stawu wywarła i runęła); 2) wywierać się na co = rozwodzić się nad czem.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Antoni Krasnowolski, Władysław Niedźwiedzki.