Plac,
nm., miejsce pod gołym niebem, służące do jakiego celu, gdzie ś. co odbywa; kawał ziemi, mający być zużytkowanym; obszar gruntu nie zabudowanego w mieście; obszerne miejsce wśród miasta, gdzie ś. kilka ulic zbiega, rynek; miejsce pod budowę domu; miejsce, na którym ś. coś znajduje, stoi; miejsce, gdzie się coś dokonywa a. dokonało: np.
p. boju;
p. broni = miejsce parad wojskowych; dostać komu p-u, dotrzymać
p-u = nie ulęknąć ś. kogo, nie cofnąć ś., nie uciec; stawić ś. na
p-u = do pojedynku, do boju; ostrzelać
p. = nie zastawszy przeciwnika na placu pojedynku, strzelić w powietrze i ogłosić go za człowieka niehonorowego; wyzwać kogo na
p. = na pojedynek; otrzymać
p. = odnieść zwycięstwo; wyjeżdżać z czym na
p. = wyrywać ś. z czymś niepotrzebnym.
Strona w Wikisłowniku
