Proch, kurz, pył, paproch, okruszyna, drobna cząstka, zwłaszcza jakiego minerału: płaszcz
p-em osypany = zapylony; leżeć w
p-u = w pyle, w piasku, u nóg czyich, żebrząc litości, zmiłowania; otrząsnąć
p. ze swego obuwia, wychodząc skąd = na znak, że ś. nie chce mieć z tym do czynienia; jakiś
p. wpadł mi w oko = okruszynka piasku; zetrzeć, ścierać kogo na
p. = upokorzyć, rozgromić; w
p. ś. obracać albo rozsypywać = iść w niwecz, spalić ś. na proch = zupełnie ś. spalić; jak
p-u czego = jest bardzo wiele, obfitość czego; z
p-uś powstał, w
p. ś. obrócisz = o ciele ludzkim, urobionym przez Boga z mułu ziemnego i rozkładającym ś. po śmierci; utrzeć, ubić na
p. = miałko;
p-y ludzkie = ciało człowieka po śmierci, zwłoki;
p. a.
p. strzelniczy = mieszanina siarki, węgla i saletry, używana do broni palnej jako materjał wybuchowy: nie wąchał
p-u = nie był jeszcze w bitwie; nie lubi
p-u wąchać = jest tchórzem;
p-u nie wymyśli, nie wynajdzie = człowiek głupi, niewielkiego rozumu, niepomysłowy.
Strona w Wikisłowniku
