Strzelać,
dok. Strzelić; wyrzucać pocisk z broni palnej a. z łuku, kuszy, procy i t. p.;
s. kogo = uderzać, walić, strzelić kogo w gębę, w łeb; ciemno, choć w łeb strzel = zupełnie ciemno, nic nie widać;
s. bez prochu = kłamać bezczelnie; chłop
s-a, a Pan Bóg kule nosi = mówiąc o nieprzewidzianych wynikach zamierzeń i usiłowań ludzkich;
s. na wiatr, w powietrze = gadać daremnie; jak strzelił = prościuteńko, wprost przed siebie, bardzo szybko;
s. z bicza = trzaskać; minęło, odbyło ś. szybko, jak z bicza strzelił = niezmiernie szybko; korek
s-a z butelki = wypada z trzaskiem; pękać z hukiem, rozpadać ś. z trzaskiem; buchać, tryskać czym; iskrzyć ś., bić z czego, widnieć w czym, pałać: gniew
s-a mu z oczu; o drzewie, o roślinie: dostawać nowych pędów, rosnąć szybko w górę;
s. daleko myślą, marzeniem = wybiegać myślą, sięgać, bujać;
s. oczami = zerkać, strzyc, słodkie oczy robić;
s. do nieba modlitwami = zanosić modlitwy gorące; strzeliło mu coś do głowy = przyszło do głowy, ubrdało ś; bąki
s. = nic nie robić, marnować czas na bezmyślnym włóczeniu ś., bezczynności;
s. kogo, co, zabijać strzałami z broni palnej, polować na co;
s. ś., pojedynkować ś. na broń palną.
Strona w Wikisłowniku
