Milczcie, milczcie! moje ptaki...


Dość już nieba! Dość błękitu!... Milczcie, milczcie! moje ptaki... • Poezye cz. 1 • Sielanki • Antoni Lange Jaka cisza! Cisza kołem...
Dość już nieba! Dość błękitu!... Milczcie, milczcie! moje ptaki...
Poezye cz. 1
Sielanki
Antoni Lange
Jaka cisza! Cisza kołem...

IV.

Milczcie, milczcie! moje ptaki
Brzmi harmonika harmonik,
Dzwoni śpiewak nad śpiewaki,
Śpiewak lata pasikonik.

Niewidzialny, w gąszczu trawy
Przed gawiedzią łąk natrętną
Gdzieś się ukrył, jak wieszcz prawy,
I brzmi pieśnią swą namiętną.

Ach, jak płacze — jak zawodzi,
Zrywa serce swe sieroce,
Skrzydełkami takty godzi:
Smutneż jego dni a noce!

I powietrzną toń przebija
Namiętnością, ogniem, szałem
Niespokojna melodyja
Niewidzialnem wstrząsa ciałem.

Naprzód dziwna ta ballada
Drga oderwanemi tony —

Później tryska, jak kaskada,
W dźwięk stłumiony — nieskończony!

I rozpiera, i rozdziera,
I upaja, i przestrasza —
I tęsknoty nam otwiera,
I do marzeń nas zaprasza!

I zdumiewa — i kołysze!
Wtem jej druga brzmi, jak echo —
Aż zamilkły. Śpiewak dysze
Pieszczotami i uciechą.

Stary klonie — dobry klonie,
Ileż dumań tchnąłeś we mnie!
Ile pieśni w mojem łonie,
Obudziłeś potajemnie!

Gdybyś dał mi stary klonie,
Pierś i głos pasikonika
I namiętną ich harmonię,
Cudnaż byłaby muzyka!

Daj mi stary — dobry klonie,
Taką moc i takie echo!
Ja ci taką pieśń zadzwonię,
Że pod każdą zabrzmi strzechą.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Antoni Lange.