Nazwy ulic w Poznaniu/Ul. Działyńskich
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Nazwy ulic w Poznaniu |
| Podtytuł | z planem Wielkiego Poznania |
| Wydawca | Magistrat stołecznego miasta Poznania |
| Data wyd. | 1926 |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Uwagi | Informacje zawarte na tej stronie dotyczą stanu do 1926 roku. Współcześnie jednostka terenowa o nazwie „Ul. Działyńskich“ może mieć inną nazwę, inny przebieg, znajdować się w innej lokalizacji, lub jest zlikwidowana.
|
| Indeks stron | |
47. Ul. Działyńskich. (Nowe Miasto, północ. Od ul. Cieszkowskiego do ul. Krętej). Założona w r. 1889 i nazwana „ul. Naumanna“ (dawniejszego nadburmistrza poznańskiego). Była to pierwsza nazwa ulicy według nazwiska osobowego z inicjatywy Magistratu nadana. (Z inicjatywy prywatnej powstała przedtem „ul. Bismarcka“). Ul. Naumanna sięgała od ul. Cieszkowskiego do ul. Młyńskiej. W r. 1907 oddała część na rzecz ul. Krętej. Od 16. 6. 1919 zwie się „ulicą Działyńskich“.
- *) Z zasłużonej rodziny w nazwie ulicy uczczono głównie Tytusa i Jana Działyńskich, czołowych kierowników spraw polskich w Wielkopolsce przez czas pewien.
- Tytus Działyński urodził się w Poznaniu w r. 1797. Wystąpił po raz pierwszy z mową patrjotyczną podczas pogrzebu arcybiskupa Wolickiego. W powstaniu listopadowem wziął czynny udział i odznaczył się walecznością. Po amnestji wrócił do dóbr kórnickich, które posiadał. Przebywał zwykle w pałacu swym w Poznaniu (przy Starym Rynku). Współpracował we wszystkich ważniejszych akcjach narodowych, posłował na sejm prowincjonalny, należał do organizatorów powstania 1848 r., był mecenasem nauki i sztuki, wydał kilka cennych ksiąg źródłowych. Umarł w Poznaniu w r. 1861.
- Jan Działyński, syn Tytusa, urodził się 1828 r. w Kórniku, kształcił się w Poznaniu i Berlinie. Podczas powstania 1863 był prezesem komitetu narodowego w Wielkopolsce i brał czynny udział w walce, odznaczając się męstwem i poświęceniem. Za działalność powstańczą został skazany w r. 1864 przez trybunał berliński zaocznie na śmierć. Na wygnaniu w Paryżu gorąco popierał nauki i prowadził dalej wydawnictwa ojca swego. Po uzyskaniu amnestji prowadził pracę tę nadal. Był głównym założycielem Banku Włościańskiego. Umarł w roku 1880 w Kórniku. Na nim wygasł możny ród Działyńskich, a dobra ich odziedziczyli Zamoyscy, którzy ofiarowali je narodowi.
