Nieśmiertelni. Fotografie literatów lwowskich/Ignacy Nikorowicz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Ignacy Nikorowicz |
| Pochodzenie | Nieśmiertelni. Fotografie literatów lwowskich |
| Data wyd. | 1898 |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały cykl |
| Indeks stron | |
Literat in partibus infidelium. Jest raczej typem literackim, aniżeli literatem w dosłownem znaczeniu, w każdym razie należy do grona osób, wytwarzających we Lwowie atmosferę literacką, w której bardzo często ruch umysłowy objawia się w żywszej i subtelniejszej formie, aniżeli wśród ludzi, rzucających gotowe książki na targ księgarski. Lat 30. Ormianin z arystokratycznej ormiańskiej rodziny, syn muzyka i twórcy wspaniałej melodyi do „Chorału“ Ujejskiego. Sam gra z wielkiem uczuciem artystycznem na fortepianie — bez porównania gorzej spiewa. Natura wysoce nerwowa. Słynny ze swojej przesadnej grzeczności i słodyczy, ma także ruchy, zwłaszcza zaś chód, filigranowowykwintne. Ruchliwy, jak żywe srebro. Blondyn, co wśród ormian oznacza „kalectwo“ rasowe, kształty zaokrąglone, twarz mimo schodzących się ze sobą brwi uprzejma. Dziennikarz, obdarzony niezwykłym sprytem, wyzyskuje ten talent także w interesach finansowych, w których chętnie uchodzi za niedoścignionego mistrza. Przez kilka miesięcy wydawał pismo Świat, potem założył i przez dwa lata prowadził z talentem satyryczny tygodnik Zagłoba, którego tytuł przylepł z czasem do samego wydawcy. Jest wynalazcą systemu przejednywania najdzikszych wierzycieli herbatą i cygarami. Zapalony szachista, spędza codziennie po parę godzin nad szachownicą w jednej z nadwornych kawiarń, które zmienia co kilka miesięcy. Umysł wykwintny, obdarzony ogromnie bujną i oryginalną fantazyą. Jest naładowany pomysłami do dramatów i nowel, wśród których zdarzają się rzeczy o pierwszorzędnym nastroju artystycznym — ucieleśnianie ich idzie jednak bardzo pomału. Gdyby można było same tylko pomysły bez napisania wydać w książce, byłoby tego kilka sporych tomów. Prawdopodobnie jest wybornym materyałem do spółki literackiej. W dyskusyi, której tematem jest jakaś kwestya artystyczna, mówi okrągłemi, wykończonemi zdaniami i dla lepszej dobitności przypieczętowuje każde z nich zwrotem: „Punktum — pauza“.
