Niepomierne biesiady
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Niepomierne biesiady |
Pochodzenie | Klejnoty poezji staropolskiej |
Redaktor | Gustaw Bolesław Baumfeld |
Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie |
Data wyd. | 1919 |
Druk | Drukarnia Naukowa |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cała antologia |
Indeks stron |
MIKOŁAJ REJ.
NIEPOMIERNE BIESIADY.
(Z „WIZERUNKU WŁASNEGO ŻYWOTA CZŁOWIEKA POCZCIWEGO“).
Bo jeśli to rozkoszą kto ma przezwać właśnie, Suknia śmierdzi drożdżami, czapka gdzieś na ławie; (1558)[1].
|
- ↑ Niepomierne biesiady. „Wizerunk własny człowieka poczciwego“, największy rozmiarami utwór wierszowany M. Reja, napisany na wzór łacińskiego poematu (Palingeniusa, Włocha, z epoki humanizmu). Obszerna nauka o cnocie.
Pomorty, puzany — instrumenty dęte; Bachus — bożek, opiekujący się winem (skąd niby opiekun pijących); swe kochanki błaźni — czyni błaznów ze swoich zwolenników; szczka — ma czkawkę, respondować — odpowiadać, zgadzać się.