O błogosławieństwo Boże

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Sebastian Grabowiecki
Tytuł	O błogosławieństwo Boże
Podtytuł	(z „Rytmów duchownych“)
Pochodzenie	Klejnoty poezji staropolskiej
Redaktor	Gustaw Bolesław Baumfeld
Wydawca	Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie
Data wyd.	1919
Druk	Drukarnia Naukowa
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cała antologia Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[70]

SEBASTJAN GRABOWIECKI.

O BŁOGOSŁAWIEŃSTWO BOŻE.

(Z „RYTMÓWRYMÓW DUCHOWNYCH“.)

Kiedy noc swoje cienie chłodzi,
A myśli, które kołem
We dnie bujały, prawie wszytkie społem
W mej zgodzie serce wodzi,—
W nabożeństwie, w radości,
Śpiewajmy chwałę Panu wszech możności.

Zniżmy kolana a wznieśmy źrenice
Do światłości wieczystej;
Słowa do chęci przyłączywszy czystej,
Prośmy, by lżył tesknice,
A krewkości potężne
Skromił przez łaski swoje niezwyciężne.

[71]

A jako czyni przy pracej młockowi
Pożądny wiatr czerwcowy,
W słonecznym ogniu z ziarn precz wiejąc plewy, —
Aby też człowiekowi
Duch jego łaski wiecznej
Troski odwiewał z istności serdecznej:

By błogosławił polam w obfitości,
Tak, iżby ziemia miła
Więcej owocu niż kwiecia rodziła,
Rószczki pełne radości!
Pokój torem wybornym,
W jasnym ubierze, umyśle niespornym,

Wkoło niech buja w wieńcu oliwowym,
W rozkoszy opływając.
Gaje, pagórki, rzeki okrywając
W bezpieczeństwie takowym,
Aby bez broniej wszelakiej
Każdy wolno szedł bez bojaźni jakiej!

Aby, jak słoneczne promienie życzliwe
Wilgotność wysuszają,
Którą użytki z ludźmi upadają:
Tak błędy nam szkodliwe
Niech niszczy Bóg litości,
A potem wwiedzie do wiecznej radości!

(1590)^[1].

 

1.  O błogosławieństwo Boże. W zbiorze „Rymów duchownych“ wiersz 175.
    Krewkości — namiętności, żądze cielesne; młocek — młócący, pożądny — pożądany: rószczki (różczki) od: rózga; użytki — plony.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Sebastian Grabowiecki.