O kobiecie i o miłości/France Anatol
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | O kobiecie i o miłości |
| Podtytuł | wybór myśli najznakomitszych pisarzy i myślicieli |
| Redaktor | Kazimierz Bukowski |
| Wydawca | Instytut literacki „Lektor“ |
| Data wyd. | 1922 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Uczciwe kobiety, które ze zbytnią pychą zamykają się w swej wyniosłej cnocie, przesadnie oceniają powaby ciała i starannie strzegą tego, czem gardzić należy; gdy się zastanowić, czuć w tem pewien rodzaj zmysłowości.
Czemże jest kobieta w porównaniu z papyrusem aleksandryjskim!
Niewierność kobiet nie szpeci ich rysów. Przyroda, która lubi je zdobić, obojętna jest na ich błędy.
Chcieć pozostawić pamięć o sobie w sercu kobiety, jest to chcieć odcisnąć ślad pierścienia na bieżącej wodzie.
Kobiety są równie przebiegłe na Wschodzie, gdzie są trzymane w niewoli, jak i w Europie, gdzie są wolne. Gdy która coś postanowi, żaden mąż, kochanek, ojciec, wuj, czy opiekun przeszkodzić temu nie potrafi.
Gdy widzimy kobietę, nie na piękność jej duszy, nie na wdzięk jej umysłu zwracamy naszą uwagę i rozmawiając z nią, baczymy przedewszystkiem na jej kształty przyrodzone. I to miłe stworzenie tak dobrze wie o tem, że pięknie ubierając się, poto tylko osłania swe wdzięki, aby przez sztukę uczynić je jeszcze ponętniejszymi.
